ဒီေၾကာင္းအရာကိုေတာ့က်ေနာ္ Singapore 2010 YOG မွာအစအဆံုးပါဝင္လွဳပ္ရွားခဲ့တာကိုက်ေနာ္႕ရဲ့ကိုယ္ပိုင္မွတ္တမ္းအၿဖစ္နဲ႕ေရာ YOG 2010 အတြက္က်ေနာ္ပါဝင္ပတ္သတ္တဲ့ ဌာနၾကီးမွာဘယ္လိုစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္ဆိုသူငယ္ခ်င္းေတြသိရေအာင္မွ်ေဝတဲ့အေန
နဲ႕ အပိုင္းလိုက္ေရးသြားမယ္စိတ္ကူးထားပါတယ္။
အခုလာမည့္ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႕ကေန ၂၆ ရက္ေန႕ထိက်င္းပမယ့္ကမာၻ႕ပထမဆံုး Youth Olympic မွာေစတနာ႕ဝန္ထမ္းပါဝင္ကူညီ
ဖို႕အခြင့္အေရးတစ္ခုရခဲ့ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ၾကီး အစအဆံုး ေအာင္ၿမင္စြာက်င္းပဖို႕အတြက္ အသိပညာရွင္ အတက္ပညာရွင္ ေတြ အေၿမာက္အမ်ား လိုအပ္ေၾကာင္းကိုၿပိဳင္ပြဲက်င္းပခြင့္ရတဲ့စလံုးအစိုးရရဲ့ YOG websites ေတြသတင္းမီဒီယာေတြကေနဖိတ္ေခၚေနတာ ေၾကာင့္က်ေနာ္အြန္လိုင္းေပၚကေနပါဝင္ကူညီႏိုင္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ၁ လေလာက္အၾကာမွာ YOG ေကာ္မတီ က လက္ခံ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့လက္ရွိအလုပ္အကိုင္၊ ယခင္ကပါဝင္ကူညီခဲ့ဖူးတာေတြနဲ႕ပညာေရးဆိုင္ရာအခ်က္အလက္ေတြကိုကိုးကားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ကို Workforce Division တနည္းအားၿဖင့္ Human Resource လို႕ေခၚတဲ့လူစြမ္းအားအရင္အၿမစ္ေတြ ကိုစီမံခန္႕ခြဲတဲ့ ဌာနၾကီးမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႕အတြက္တာဝန္ေပးပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ online learning portaေပၚကေနဒီအိုလံပစ္နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့အေၾကာင္းအရာ ေတြ၊ အေရးေပၚအေၿခအေနမွာေဆာင္ရြက္ဖို႕အတြက္အစီအစဥ္ေတြနဲ႕စလံုးႏိုင္ငံေၾကာင္းအနည္းငယ္ကိုသင္ယူၿပီး online ေပၚကေနပဲ Test ၿပန္ေၿဖေပးရတယ္ဗ်ာ။
YOG 2010 နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့အခ်က္အလက္အနည္းငယ္ကိုေၿပာရရင္ကမာၻအႏွံကအားကစားသမားေပါင္း ၃၆၀၀ခန္႕၊ က အားကစားအမ်ိဳး
ေပါင္း ၂၆ မ်ိဳးမွာပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကမွာၿဖစ္ပါတယ္။ Youth Olympic လို႕ေခၚတဲ့အတြက္အားကစားသမားမ်ားဟာ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ကေန ၁၈ ႏွစ္အတြင္းၿဖစ္ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံကိုယ္စားၿပဳအဖြဲ႕ေတြကိုဦးေဆာင္လာမယ့္အရာရွိမ်ားနဲ႕ပံပိုးကူညီသူမ်ားစုစုေပါင္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္၊ ကမာၻအႏွံမွသတင္းေထာက္ေပါင္း ၁၂၀၀ ေက်ာ္၊ စလံုးၿပည္တြင္းနဲ႕ႏိုင္ငံၿခားမွေစတနာ့ဝန္ထမ္း ၂၅၀၀၀ ပါဝင္ကူညီသြားမွာၿဖစ္ပါတယ္။
YOG ရဲ့ဖြင့္ပြဲအခန္းအနားနဲ႕ပိတ္ပြဲအခန္းအနားကို Marina Bay မွာရွိတဲ့ေရေပၚ platform မွာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားနဲ႕အထင္ကရ
အားကစားသမားမ်ားအပါအဝင္လူေပါင္း ၇၀၀၀ ကေနပရိတ္သတ္ ၂၈၀၀၀ခန္႕ကိုေဖ်ာ္ေၿဖသြားမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ဖြင့္ပြဲနဲ႕ပိတ္ပြဲအခန္းအနား
လက္မွတ္ေတြကိုေတာ့ကံစမ္းမဲစနစ္နဲ႕ေရာင္းခ်ၿပီးစီးေၾကာင္းသိရပါတယ္။ စလံုးမွာရွိတဲ့သူမ်ားကေတာ့တိုင္ရိုက္ထုတ္လႊင့္မယ့္ TV အစီ
အစဥ္ကိုပဲအားေပးၾကရမွာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ဇြန္လဆန္းညေနပိုင္းမွာ YOG Volunteer ပထမဦးဆံုး training ကို YOG HQ မွာရွိတဲ့ခန္းမမွာၿပဳလုပ္ေတာ့ညေနပိုင္းရံုးကေန
တက္သုတ္ရိုက္သြားလိုက္ရတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ညစာက buffet ေကြ်းေတာ့ဗိုက္ဆာေနတာနဲ႕အေတာ္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ training မွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး HR support ေတြေပးရမယ္ဆိုတာကိုအၾကမ္းဖ်င္းေလးေၿပာသြားၿပီးေတာ့ကိုယ္တာဝန္က်တဲ့ေနရာကိုလဲထုတ္ၿပန္ေၾကာ္ၿငာ
ထားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ကိုေတာ့ Kallang မွာရွိတဲ့ Indoor Stadium ကိုပို႕ထားတာေတြ႕တယ္။ အဲ့ဒီမွာကၾကက္ေတာင္နဲ႕စားပြဲတင္တင္းနစ္
ၿပိဳင္ပြဲလုပ္မွာဆိုေတာ့သိပ္ေတာ့မဆိုးဘူးစိတ္ေတာ့ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါမယ့္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ေတာ့နည္းနည္းေလးေဝးေနတယ္။
ခဏေနေတာ့လူလိုအပ္ေနတဲ့ေနရာေတြကိုေၿပာတယ္။ Youth Olympic Village (YOV)လို႕ေခၚတဲ့အားကစားသမားေတြ တည္းခိုမယ့္ ေနရာမွာလူလိုေနတယ္ဆိုေတာ့အဲ့ဒီကိုေၿပာင္းေပးဖို႕ request လုပ္လိုက္တယ္။ YOV ကေတာ့ Nanyang Technology University (NTU) နဲ႕ National Institute of Education (NIE) တို႕မွာတည္ရွိပါတယ္။
ေနာက္ေန႕ၾကေတာ့ YOV ကိုေၿပာင္းေပးဖို႕ခြင့္ေတာင္းတာ အစဥ္ေၿပေၾကာင္းအီးေမးလ္နဲ႕အေၾကာင္းၾကားတယ္ဗ်။ တဆက္တည္း မွာပဲ ဇြန္လ ၂၆ ရက္ေန႕နဲ႕ဇူလိုင္လ ၃ ရက္ေန႕ေတြမွာလုပ္မယ့္ကိုယ္တာဝန္ယူရမယ့္အပိုင္းေတြအတြက္္သင္တန္းေတြကုိတက္ဖို႕၊ ဒါ့အၿပင္ ကိုယ္တာဝန္ယူရမယ့္ေနရာမွာ ၁၂ ေယာက္စီပါဝင္မယ့္အုပ္စုတစ္ခုအတြက္ေခါင္းေဆာင္အၿဖစ္ေရြးခ်ယ္လို႕ေခါင္းေဆာင္မွဳဆိုင္ရာ အထူးၿပဳသင္တန္းကိုတက္ဖို႕အီးေမလ္းနဲ႕အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႕တက္ခိုင္းတဲ့ေန႕ က အိမ္ေၿပာင္းရမယ့္ေန႕ ၿဖစ္ေနေတာ့အစဥ္မေၿပဘူး၊ ဒါနဲ႕သင္တန္းႏွစ္ခုလံုးကိုလြန္ခဲ့တဲ့ weekend မွာစေနေရာတနဂၤေႏြေရာတစ္ေနကုန္တက္လိုက္ရတယ္။ အေတာ္ေတာ့ပင္ပန္းသြားတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးကကိုယ့္လက္ရွိအလုပ္အကိုင္နဲ႕personal lifeကိုပါအၾကိဳးၿပဳေစေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတယ္ လို႕ေၿပာရမွာပါ။ case study ေတြကိုအဖြဲ႕လိုက္ေဆြးေႏြးခိုင္းၿပီး၃၄ေယာက္ ရွိတဲ့အခန္းထဲမွာအုပ္စုလိုက္ presentationေတြလုပ္ခိုင္းတာ။ က်ေနာ့္တို႕အုပ္စုမွာတစ္ေယာက္တလွည့္စီေဆြးေႏြးၿပရတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ အလွည့္ၾကေတာ့ၿငင္းလို႕အစဥ္မေၿပဘူး။ က်ေနာ္မွာလဲ စီမံခန္႕ခြဲမွဳအမွဳထမ္းတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေပမယ့္ဒီလိုလူေတြအမ်ားၾကီးကိုထရွင္းၿပရတာကေတာ့က်ေနာ္အတြက္ေတာ္ေတာ္ကိုခက္ခဲေစပါ
တယ္။ေဆြးေႏြးရမယ့္အေၾကာင္းအရာကိုမိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာစာစီၿပီး၊စာဖတ္သလိုမၿဖစ္ရေအာင္ရွင္းရတဲ့အလုပ္ကအေတာ္ခက္ပါ့ဗ်ာ က်ေနာ့္အုပ္စုအပါအဝင္ တၿခားအုပ္စုေတြမွာထရွင္းၿပၾကတာေတြကစလံုး တကၠသိုလ္ၾကီးေတြနဲ႕ေပၚလီေက်ာင္းသားေတြ မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့သူတို႕ အတြက္ဒီလိုထရွင္းၿပရတာဘာမွ အခက္အခဲမရွိပဲ ထမင္းစား ေရေသာက္ သလိုေၿပာဆိုသြားၾကေတာ့ သတိထားမိ လိုက္တာ ေလးတစ္ခုကက်ေနာ္ကိုယ္က်ေနာ္အေတာ္ေလးလိုအပ္ေနပါလားဆိုတာကိုပါပဲ။
ေနာက္ေန႕သင္တန္းကေတာ့ကိုယ္အဓိကတာဝန္ယူရမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႕အေရးေပၚအေၿခအေနေတြမွာဘယ္လိုကိုင္တြယ္ေၿဖရွင္း
ၾကမလဲဆိုတာကိုrole play လုပ္ၿပီးသရုပ္ေဆာင္ၾကရတာပါ။ဒါကေတာ့အေတာ္ကိုဟာသပါပဲ။ ဘယ္သူကမွရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္တေယာက္
လိုေတာ့သရုပ္မေဆာင္ႏိုင္တဲ့အၿပင္ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေတာ့ရီခ်င္တဲ့စိတ္ကိုထိမ္းမရပဲတခန္းလံုးပြက္လံုးညံေအာင္ရီၾကေနၾကရတာအေတာ္
ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဗ်။ က်ေနာ္အဖြဲ႕သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္ဇာတ္လမ္းက volunteer တစ္ေယာက္ကမူးေမ႕လဲသြားတာေၾကာင့္အေရး
ေပၚေဆးရံုပို႕ရမယ့္ဇာတ္လမ္းပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပတဲ့ေနရာမွာရွိေနတဲ့ေဆးခန္းကအေရးေပၚေဆးပညာရွင္သရုပ္ေဆာင္ဖို႕
တာဝန္ယူရတယ္ဗ်ာ၊ခက္တာကဒီေဆးခန္းကလူေတြဘာလုပ္မွန္းတစက္မွမသိေတာ့အေတာ္ကိုဇာတ္တိုက္ယူလိုက္ရတယ္။ တကယ္တန္း
မၿဖစ္မေနလုပ္ရေတာ့လဲရွက္တဲ့စိတ္ေတြ၊ဒီလူေတြၾကည့္ေနၾကပါလားဆိုတာေတြေမ့သြားၿပီးတကယ့္ဇာတ္လမ္းထဲမွာပဲသရုပ္ေဆာင္အစဥ္
ေၿပေအာင္ကိုယ့္ဇာတ္ကိုကသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ရီေတာ့ရီရတာေပါ့ဗ်ာ။
ဖတ္ဖို႕ဆႏၵရွိေသးရင္ က်ေနာ္နဲ႕ Singapore 2010 YOG အပိုင္း (၂)သို႕
Tuesday, June 29, 2010
Friday, June 18, 2010
ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ
စလံုးမွာေနတာ (၄) ႏွစ္ၿပည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္အစဥ္ေၿပတဲ့အိမ္ခန္းေလးေတြမွာေၿပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လာခဲ့ရတာအခု (၆)အိမ္ေၿမာက္ကို ေၿပာင္းရၿပန္အံုးမယ္။ အိမ္ဝယ္ဖို႕မၿဖစ္ႏိုင္ေသးသမွ်ေတာ့ဘယ္ေလာက္ထိ ေၿပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာကိုမသိေတာ့ပါဘူး။
စလံုးေရာက္ေတာ့ပထမဆံုးေနခဲ့တဲ့အခန္းကေတာ့ Clementi က ၿမန္မာတရုတ္အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္ပါ။ အဲ့ဒီမွာေနမွာကေတာ့ ၁ လပဲေနၿဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ postတစ္ခုမွလဲ ေရးထားၿပီးသားဆိုေတာ့ထပ္မေရး ေတာ့ပါဘူး။ ဒုတိယအိမ္ကေတာ့ေၿပာရရင္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့အိမ္ေတြထဲမွာအစဥ္အေၿပဆံုးလို႕ေၿပာလို႕ရတဲ့အိမ္ပါ။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းပါတဲ့အိမ္မွာအိမ္ဦးေဆာင္ၿပီးဌား တဲ့ ကိုဇာနည္တို.ဇနီးေမာင္ႏွံက Masterbed Room တစ္ခန္း၊ က်ေနာ္က Common room တစ္ခန္း၊ေနာက္တစ္ေယာက္ကတစ္ခန္းဆို ေတာ့တစ္ေယာက္ တခန္းေနၾကတာေပါ့။ အိမ္ေလးကသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးနဲ့အလြန္ေအးေဆးၿငိမ္သက္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတယ္ဗ်။
စားေသာက္ ဆိုင္တန္း၊ Supermarket နဲ့လဲနီးေတာ့အေတာ္အစဥ္ေၿပတယ္ဗ်ာ။ ရထားဘူတာနဲ့ေတာ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ရတယ္။ Bus ကားစီးရင္ေတာ့ရတယ္၊ပိုၾကာတယ္ဆိုေတာ့လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ားပါတယ္။ကိုဇာနည္ကတီဗြီၾကည့္ရတာ ၾကိဳက္ေတာ့ cable tv ပါတက္ထားတာဆိုေတာ့အေတာ္ေလးဇိမ္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ပါပါးနဲ႕မာမားစလံုးကိုက်ေနာ္ေရာက္ၿပီးမွ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လာလည္ၾကေတာ့အခန္းထဲမွာသားအမိ၊သားအဖ ၃ ေယာက္သားအိပ္ၾကတာအခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ အိမ္ရွင္ေပးထားတဲ့ ခုတင္ကက်ိဳးသြားလို႕ကိုယ့္ဟာကိုယ္ IKEA ကသြားဝယ္လိုက္တဲ့ queen size ခုတင္တစ္လံုးနဲ့ mattress ကသူတို႕လာတာနဲ႕ အေတာ္ ၿဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီတံုးကက်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာက boon keng ဆိုတဲ့ေနရာမွာရထား ၃ စင္းေၿပာင္းစီးရၿပီး အနည္းဆံုး ၁နာရီခြဲ ေလာက္ၾကာေအာင္ခရီးသြားရတာ။ အဲ့ဒီအိမ္မွာအစဥ္ေၿပလြန္းလို႕ကိုမေၿပာင္းပဲတစ္ႏွစ္ပါတ္လံုးအဲ့ဒီလို အလုပ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ့ တစ္ႏွစ္ၿပည့္ေတာ့အိမ္ရွင္ကအိမ္ဌားခတိုးေတာင္းတယ္၊ အိုေကေပါ့အားလံုးလဲ အစဥ္ေၿပေနတယ္ဆိုေတာ့ဆက္ေနၾကမယ္ေပါ့။ စာခ်ဳပ္ ကိုေတာ့ပြဲစားခထပ္ေပးရမွာစိုးလို႕မခ်ဳပ္ေတာ့ပဲႏွဳတ္ကတိနဲ႕ပဲလုပ္လိုက္ၾကတာမွာမွားၾကတာပါပဲ။တကယ္ေတာ့ အိမ္ရွင္က မလုပ္သင့္ တာပါ။၂ လေလာက္ဆက္ေနၿပီးေတာ့အိမ္ဌားခကိုထပ္တိုးေတာင္းၿပန္တယ္ဗ်ာ။ ဒီအတိုင္း ၂လ ၃ လတစ္ခါေလာက္အိမ္ဌားခတိုးေတာင္း ေနရင္ေတာ့ခက္ရခ်ီရဲ့ဆိုၿပီးေတာ့မတိုးေပးပဲအိမ္ေၿပာင္းဖို႕အိမ္ရွာေဖြေရးကိုအဲ့ဒီမွာပထမဆံုးအၾကိမ္လုပ္ရေတာ့တာပါပဲ။အားလံုးကအလုပ္ ကိုယ္စီနဲ႕ဆိုေတာ့အိမ္ကိုလဲညပိုင္းအလုပ္ကၿပန္လာမွာသြားၾကည့္ရတာ။တခါတေလမ်ားညလည္ေခါင္ၾကီးၾကည့္ရတဲ့ဆီေတာင္ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ဌားခေတြကလဲမိုးပ်ံေအာင္တက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘတ္ဂ်က္နဲ႕လဲကိုက္အစဥ္ေၿပတဲ့အိမ္ လဲရေအာင္ဆိုေတာ့ အေတာ္ ရွာယူၿပီးသကာလအဲ့ဒီတံုးကေတာ့ စလံုးရဲ့အစိမ္းေရာင္ရထားလိုင္းအဆံုးက boon lay မွာအိမ္က ညဖက္ၾကီးသြားၾကည့္ၾကၿပီး တစ္ခါတည္းဆံုးၿဖတ္ၿပီးစရံေပးဌားၿဖစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ လကုန္ေတာ့အိမ္ေၿပာင္းၾကတဲ့အခါမွာသူတို.လင္မယားနဲ႕က်ေနာ့္ပစၥည္းေတြကို
အိမ္ေၿပာင္းတဲ့အခါမွာ Dyna ကားနဲ့ႏွစ္စင္းတိုက္ေၿပာင္းၾကရပါတယ္။ အိမ္ေၿပာင္းရတဲ့ဒုကၡကိုအဲ့ဒီမွာနဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ၾကံဳဖူးလိုက္ရပါေတာ့
တယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာဆိုတာဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။
တတိယေၿမာက္အိမ္ကေတာ့ မေလးအိမ္ေလးပါ။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းပါေပမယ့္၊ တစ္ခန္းကိုေတာ့အစိုးရ စည္းကမ္းတစ္ခုအရပိတ္ထားတယ္ ဆိုေတာ့အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းေပါ့။ masterbed room မွာသူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံေန ၾကၿပီးက်ေနာ္ကေတာ့တစ္ၿခားတစ္ေယာက္နဲ့ ရွယ္ၿပီး ေနရတဲ့ စီကိုေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ရဲ့ queen size bed နဲ႕လဲမအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္မွာအခန္းေဖာ္နဲ႕ေနခဲ့ရတဲ့အေတြ႕အၾကံဳကသိပ္မရွိ
ပဲတစ္သက္လံုးတစ္ေယာက္ထဲေနလာတာဆိုေတာ့အေတာ္အစဥ္မေၿပဘူးဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲအယူၾကီးတယ္ပဲေၿပာေၿပာတိုက္ဆိုင္တယ္ပဲေၿပာ
ေၿပာက်ေနာ္တို႕အိမ္ေၿပာင္းလာတဲ့ေနကကတရုတ္တေစၦၾကီးမ်ားေနကတဲ့တ့ဲမွာမွေၿပာင္းၿဖစ္သလိုၿဖစ္သြားတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္က
မေကာင္း၊ အိမ္သာပိုက္ကပ်က္နဲ႕က်ေနာ္စိတ္နည္းနည္းေနာက္လာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းၿပဳၿပင္ယူသြားရင္ရမယ့္
အၿပင္၊ အခန္းေဖာ္နဲ႕ေနရတာလဲအက်င့္ၿဖစ္လာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီလိုမၿဖစ္ခင္မွာပဲအလြန္ၿမန္တဲ့က်ေနာ္စိတ္နဲ့ေနာက္အခန္းတစ္ခုကိုရွာ
မိရက္သားၿဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ၂ ပါတ္ပဲေနၿဖစ္တယ္ဗ်ာ။ အခုၿပန္ေတြးၾကည့္မိရင္အလြန္စိတ္မေကာင္းမိပါဘူး။
အဲ့ဒီအိမ္ကေန mocca.com ကေနရွာေတြ႕တဲ့ boon lay ကစလံုးအိမ္တစ္အိမ္ကိုေၿပာင္းရၿပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ၄ အိမ္ေၿမာက္ေပါ့ဗ်ာ။
စလံုးအိမ္ရွင္ကလူငယ္ပါ။ သူတစ္ေယာက္ပဲေနပါတယ္၊ အမ်ိဴးသမီးကႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတယ္လို႕ေၿပာတယ္။ အလြန္သန္႕ရွင္းၿပီးေၿပာင္
လက္ေနေအာင္သန္႕လြန္းတဲ့အိမ္ပါ။ ဒီလူဟာသူ႕အိမ္မွာဘယ္သူမွမေနေသာ္လည္းသူအလုပ္ကဘယ္ေလာက္ေနာက္က် ၿပန္လာ ၿပန္လာ သူအိမ္ကိုသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ပါတယ္။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းပါတဲ့အိမ္မွာက်ေနာ္ေရာက္ၿပီးတစ္လေလာက္ေနေတာ့တရုတ္ၿပည္ကတရုတ္ေက်ာင္း
သားတစ္ေယာက္လာေနေတာ့တစ္အိမ္လံုးလူသံုးေယာက္ပဲရွိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွာအဲ့ဒီအိမ္မွာအထီးက်န္တဲ့ေဝဒနာကိုခံစားရတာပါပဲ။
အလုပ္ကၿပန္လာလို႕စကားေၿပာမယ့္သူမရွိအခန္းထဲမွာပဲေနၿပီးစာဖတ္၊အခုအခန္းေဖာ္အၿဖစ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းလာလည္ရင္စကားေၿပာ၊ အနားမွာရွိတဲ့ Jurong Point ကိုပတ္နဲ႕ဒီလိုအခ်ိန္ၿဖံဳးေနရေတာ့တာ။ စစေၿပာင္းခ်င္းတံုးကေတာ့ေၿပာင္းခ်င္ေနတာပဲသိေနေတာ့တၿခား
အားနည္းခ်က္ေတြကိုသတိမထားမိၿပန္ပါဘူး။အဲ့ဒီတိုက္ကလမ္းမၾကီးတစ္ခုရဲ့ေဘးမွာဆိုေတာ့မနက္မိုးမလင္းေသးဘူး၊ကားေတြေမာင္းတဲ့ အသံဟာလူကိုအင္မတန္မွဒုကၡေရာက္ေစေတာ့တာပါပဲ။ စာခ်ဳပ္က (၆)လဆိုေတာ့ဒီလိုပဲသည္းခံေနသြားၿပီးေနာက္အိမ္ရွင္က ၅ လ ေၿမာက္မွာစာခ်ဳပ္သက္တမ္းတိုးမယ္ဆိုရင္အိမ္ဌားခတိုးယူမယ္ဆိုၿပီးေၿပာေတာ့က်ေနာ္လဲေၿပာင္းမယ္လို႕အေၾကာင္းၿပန္လိုက္ပါတယ္။
အဲ့ဒီတံုးကအလုပ္က Jurong မွာဆိုေတာ့အဲ့ဒီနားပတ္ဝန္းက်င္ကိုပဲထပ္ရွာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္အခုတူတူေနတဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း
အခန္းရွာတံုးကက်ေနာ္ပဲ internet ေပၚကရွာေပးထားၿပီးေတာ့သူကတစ္ေယာက္ထဲေနတာဆိုေတာ့သူအိမ္ရွင္ကိုေၿပာၾကည့္တယ္။ အိမ္ရွင္ကက်ေနာ္ကိုလဲသိေနေတာ့အိုေကတယ္အခန္းခကလဲေစ်းအင္မတန္သက္သာေတာ့က်ေနာ္ရဲ့ (၅) အိမ္ေၿမာက္အိမ္ကိုေၿပာင္းရၿပန္
ပါတယ္။
ဒီအိမ္ကေတာ့ lakeside station နဲ့မနီးမေဝးမွာဆိုေပမယ့္က်ေနာ္အလုပ္ကိုစက္ဘီးနဲ့သြားလို႕ရေတာ့အစဥ္ေၿပတယ္လိုကေၿပာရမွာပါ။
အဲ့ဒီအိမ္မွာအိမ္ရွင္လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႕သူတို႕သားႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အန္တီၾကီးနဲ႕သားႏွစ္ေယာက္က masterbed room မွာအိပ္
ၾကၿပီး၊ အိမ္ရွင္အန္ကယ္လ္ကေတာ့ဧည့္ခန္းမွာအိပ္ခ်င္အိပ္တယ္။ ဒါမယ့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၿပန္မလာပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ common room
အခန္းကိုေတာ့ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ကြန္ၿပဴတာေတြထားပါတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္မွာေတာ့နဲနဲအစဥ္မေၿပတာဆိုရင္အိမ္ရွင္ဟာအခ်ိန္ရွိသ၍
အဝတ္ေလွ်ာ္၊အိမ္သန္.ကရွင္းေရးလုပ္နဲ႕အၿပင္ေရခ်ိဳးခန္းဟာသူအိမ္မွာရွိေနရင္အၿမဲလိုလိုမအားတက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္မွာအိမ္သာသြားခ်င္
ၿပီဆိုရင္ဒုကၡေတြ႕ေတာ့ပါပဲ။ ေနာက္သူသားႏွစ္ေယာက္ဟာအေတာ္ၾကီးေနၾကပါၿပီစကားေၿပာရင္ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာ၊ညဖက္က်ေနာ္က
ေစာေစာအိပ္တက္ေတာ့တခါတလအိပ္မရဘူး။ အန္ကယ္လ္ကလဲတစ္ခါတေလၿပန္လာတဲ့ေနေတြမွာဆိုရင္က်ေနာ္မနက္ရံုးသြားခ်ိန္တဲ့တဲ့
မွာမွေရခ်ိဳးခန္းကိုအပိုင္စီးထာတာဗ်ာၾကာတာမွာနာရီဝက္ေလာက္ကိုၾကတာေတြၾကံဳဖူးတယ္။ သို႕ေပမယ့္လဲအိမ္ရွင္အန္တီကအေတာ္
သေဘာေကာင္းၾကင္နာတက္တဲ့အမိ်ဳးသမီးၾကီးၿဖစ္တာကတေၾကာင္း၊ အလုပ္နဲ႕နီး၊ စားေသာက္တန္းေတြနဲ႕၊ Super Market နဲ႕ကအရမ္း
ကိုအစဥ္ေၿပ၊ အရင္တံုးအိမ္ေၿပာင္းရတဲ့ဒုကၡေတြကိုၾကံဳဖူးထားတဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြေၾကာင့္၊ ဒီေလာက္ေစ်းသက္သာတဲ့အခန္းဌားခကို
ဘယ္မွာမွရွာမရႏိုင္ဘူးဆိုတာေတြကိုသိေနေတာ့အိမ္ေၿပာင္းမယ္ဆိုတဲ့အေတြးကိုေတြးေတာင္မေတြးၾကည့္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲအိမ္ရွင္က
သူ႕သားႏွစ္ေယာက္အတြက္အခန္းၿပန္ယူေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လဲဘယ္တက္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဒီအခန္းမွာေနတာ ၂ ႏွစ္ခြဲ
ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့စလံုးမွာအၾကာဆံုးေနခဲ့တဲ့အခန္းအၿဖစ္စံခ်ိန္တင္ပါပဲ။
အိမ္ရွင္က notice ေပးၿပီးနဲ႕ေနာက္တရက္ပဲက်ေနာ္တို႕ေၿပာင္းေနဖို႕အခန္းကိုအလ်င္အၿမန္ရွာေဖြတဲ့လုပ္ငန္းကိုလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ရွိသမွ် website ေတြဝင္ၾကည့္၊ဖံုးဆက္၊ sms ေတြပို႕လုပ္ရ၊ အခန္းၾကည့္ဖို႕စီစဥ္ရနဲ့ေနာက္တစ္ေန႕ရံုးမွာဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲကိုယ့္ကိစၥပဲ
ကိုလုပ္ေနေတာ့တာ။ ညေနၾကေတာ့အိမ္နားမွာတစ္ခန္း၊ Yee Tee ဆိုတဲ့ေနရာမွာတစ္ခန္းသြားၾကည့္ၾကတယ္၊ ၿမန္မာအိမ္ေတြပါပဲ။
ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့အိမ္ခန္းရွာတဲ့အေတြ႕အၾကံဳကနည္းနည္းမ်ားလာၿပီဆိုေတာ့အေသးစိတ္အခ်က္ေလးေတြကအစ၊ ေနဝင္၊ေနထြက္တဲ့
အခါကိုယ္ေနမယ့္အခန္းကိုသက္ေရာက္မွဳရွိလား၊ လမ္းမအေၿခအေနေတြ၊ပတ္ဝန္းက်င္အေၿခအေနေတြကိုအိမ္ၾကည့္ရင္းေလ့လာသြားခဲ့
တဲ့အခါမွာေတာ့Yee Tee ကအိမ္ကအဓိကလမ္းမၾကီးတစ္ခုရဲ့ေဘးမွာေရာက္ေနတဲ့အၿပင္ကိုရထားဘူတာနဲ႕အေတာ္ကိုေဝးပါတယ္။ ဒါနဲ႕
မစဥ္းစားေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခန္းကေတာ့အခုလက္ရွိေနတဲ့တိုက္နားေလးထင္မွာပါ။ ၿမန္မာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ေနၾကတယ္။ အခန္းသြားၾကည့္ေတာ့ၾကည့္ရမယ့္အခန္းကလူရွိေနလို႕ၿပမရဘူးတဲ့၊အခန္းခ်င္းကေတာ့တူတူေတြၾကီးပဲဆိုေတာ့သူတို႕ေနတဲ့အခန္းကိုပဲ
ၾကည့္လိုက္ပါတဲ့ဗ်ာ၊ ဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့သြားၾကည့္ေနစရာေတာင္မလိုပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုကပတ္ဝန္းက်င္အိမ္နီးနားခ်င္းအခန္းေတြမွာ
သိပ္မသန့္ပဲအနံဆိုးဆိုးေတြရေနတာနဲ႕ထည့္သြင္းမစဥ္းစားေတာၿပန္ပါဘူး။ေနာက္ေန႕ၾကေတာ့ရွာေဖြစီစဥ္လိုက္တာ၃ခန္းၾကည့္ဖို႕ၿဖစ္လာ
တယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာေလးေတြမွာကပ္မယ္ဆိုၿပီးရံုးမွာေၾကာ္ၿငာအေသးစားေလးေတြလုပ္ယူသြားတယ္ဗ်။ ပထမဆံုးအခန္းကို bukit gombak ဆိုတဲ့ေနရာမွာသြားၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေက်ာင္းရွိလို႕တစ္ေယာက္ထဲပဲသြားၾကည့္လိုက္တာ၊ က်ေနာ္ေၿမပံုဖတ္ေတာ္တာ
နဲ႕သြားရမယ့္ေနရာနဲ႕ဆန္႕က်င္ဖက္ကိုေရာက္၊လမ္းေၿပာက္သြားလို႕၊ ေၿမပံုဖတ္တဲ့ဖံုးကိုေတာင္ကိုင္ေပါက္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိပါရဲ့။ ေနာက္ဆံုး
ေတာ့ထြက္လာခဲ့တဲ့ရထားဘူတာနားကိုၿပန္ေရာက္သြားေတာ့သေဘာေကာင္းတဲ့ၿမန္မာအိမ္ရွင္အမၾကီးကဘူတာမွာအၾကိဳေတာ္လႊတ္ထား
လို႕သြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုၿမန္ၿမန္နဲ႕မွန္မွန္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အိမ္ရွင္ကေတာ့အင္မတန္သေဘာေကာင္းၿပီး၊အခန္းကလဲအစဥ္ေၿပေပ
မယ့္တကယ့္ကိုၿမန္မာၿပည္ၿပန္ေရာက္သြားတဲ့အတိုင္းၿမန္မာၿပည္ကအိမ္ေတြပံုစံမ်ိဳးၿဖစ္ေနေတာ့ကိုယ့္အတြက္ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္းၿပသနာ
သိပ္မရွိေပမယ့္တၿခားႏိုင္ငံသားက်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအခန္းေဖာ္အတြက္ေတာ့အစဥ္မေၿပႏိုင္ေတာ့ထည့္မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ငါးမရေရခ်ိဳး
ၿပန္မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီးယူလာတဲ့ေၾကာ္ၿငာေလးေတြကိုၾကံဳတဲ့ေနရာေလးမွာကပ္ခဲ့ေသးတယ္။
အဲ့ဒီကေနၿပန္ေတာ့ဘယ္ေလာက္မ်ားအစဥ္မေၿပလိုက္ပံုမ်ားဆိုရင္ဝတ္သြားတဲ့ဖိနပ္ကေအာက္ခံကကြာသြားလို႕လမ္းေလွ်ာက္လို႕မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့အနီးနားမွာပဲဖိနပ္ဆိုင္ေတြ႕ေတာ့ဒီလအတြင္း ၃ ရံေၿမာက္ရာဘာဖိနပ္တရံကိုဝယ္စီးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကရာဘာဖိနပ္ကိုၾကိဳက္ေတာ့မဆိုးဘူးေပါ့။ ဒီႏွစ္အတြင္းေတာ့ရာဘာဖိနပ္ဝယ္ယူၿခင္းကိုခဏရပ္နားရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တစ္
ရာကိုရထားတစ္မွတ္တိုင္စီးသြားၿပီးထံုးစံအတိုင္းဟုတ္လွၿပီကြဆိုၿပီးဖံုးကိုထုတ္ေၿမပံုၾကည့္သြားတဲ့အခါမွာတကယ္နီးနီးေလၿဖစ္ရမယ့္လမ္း
ကိုခပ္ေဝးေဝးကပတ္သြားမိရက္သားၿဖစ္ေသးေတာ့ဒုတိယေၿမာက္အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲအခန္းမၾကည့္ခင္ထိုင္
နားရတဲ့စီကိုေရာက္တယ္။ ဒီအခန္းကေတာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အထဲမွာအၾကိဳက္ဆံုးပဲ၊ က်ေနာ္တို႕ရဲ့စံႏွဳန္းေတြနဲ႕အကုန္ကိုက္ညီတယ္၊ေစ်းႏွံဳး
ေလးပဲနည္းနည္းမ်ားပါတယ္။ ဒါမယ့္စကာတင္စာရင္းထဲကိုေတာ့ပထမဆံုးအေနနဲ႕ထဲ့သြင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္ကေနၿပန္ေတာ့ bus ပဲ
ႏွစ္မွတ္တိုင္စီးၿပန္လိုက္ေတာ့တယ္၊ ေၿခေထာက္ကမသယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ရွိသမွ် resource ေတြရေအာင္ယူမယ္ဆိုၿပီးေနာက္တစ္အိမ္ ကလဲတစ္ေနရာထဲမွာဆိုေတာ့ထပ္သြားၾကည့္ပါတယ္။ အင္းေၿပာရရင္ဒီအခန္းကေတာ့တခ်က္ေလးၾကည့္လိုက္တာနဲ႕တင္ကိုယ္ဘယ္လို
မွေနလို႕ရမယ့္အိမ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလိုက္တယ္၊ ဘာလိုလဲဆိုရင္ထမင္းစားခန္းကိုဗီဒိုေတြနဲ႕အခန္းဖြဲ႕လိုက္ၿပီးဌားထားတာကိုေတြ႕
ရတဲ့အၿပင္တအိမ္လံုးကိုညစ္ပတ္ေနတာဗ်ာဆိုဖြယ္ရာေတာင္မရွိဘူး။ သူတို႕လဲမေလာက္ဌလို႕ၾကံဖန္ေငြရွာရတယ္လို႕ပဲေတြးမိပါတယ္။
အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ပင္ပန္းလြန္းလို႕ေၿခေထာက္ကိုေဆးလိမ္းၿပီးအိပ္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲေၿပာၿပတယ္၊ ငါေတာ့ေနာက္ေန႕မွအစဥ္
မေၿပရင္တစ္ခန္းတည္းေသာဇကာတင္အခန္းကိုပဲယူလိုက္ေတာ့မယ္လို႕။
ေနာက္ေန႕မေန႕ကေပါ့အိမ္ရွင္တိုက္ရိုက္တင္မကေတာ့ဘူးပြဲစားေတြနဲ႕ပါရွာေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုၾကေတာ့လဲအလြန္ၿမန္ပါတယ္၊ ေစ်းသက္
သာတဲ့အခန္းေလးေတြေတာင္ရပါတယ္။ ဒါ့အၿပင္က်ေနာ္မေန႕ကကပ္ခဲ့တဲ့ေၾကာ္ၿငာေလးကိုေတြ႕ၿပီးအန္တီၾကီးတစ္ေယာက္ဖံုးဆက္တယ္
သူကိုလဲအခန္းၾကည့္မယ္လို႕ခ်ိန္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ပြဲစားတစ္ေယာက္ကၿပမယ္ဆိုတဲ့တစ္ခန္း၊ စုစုေပါင္းႏွစ္ခန္းၾကည့္မယ္ေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းကအားေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားအခုေနတဲ့ေနရာကေနရထားတစ္ဘူတာေဝးတဲ့ေနရာကိုသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အိမ္ကအေတာ္ကို
သန္႕ပါတယ္၊ စလံုးလူၾကီးတစ္ေယာက္ပဲေနပါတယ္။ သူ႕အခန္းကေတာ့ဘာမွမပါဘူး၊ဒါကလဲၿပသနာေတာ့မရွိပါဘူး၊ က်ေနာ့္ရဲ့ခုတင္က
ခုထိရွိေနေသးတယ္ဆိုေတာ့၊ က်န္တာကၾကည့္စီစဥ္လို႕ရတယ္ေပါ့။ ၿပသနာတစ္ခုထဲပဲရွိတာကတိုက္ကရထားလမ္းေဘးမွာဆိုေတာ့
၂ မိနစ္ၿခားတစ္ခါေလာက္ရထားၿဖတ္သြားတဲ့အသံကိုၾကားေနရတယ္။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဇကာတင္စာရင္းထဲထည့္ထားၿပီးေတာ့ ေနာက္
တေနရာကိုခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ ဟိုေန႕ကသြားၾကည့္တဲ့ bukit gombak ဆိုတဲ့ေနရာမွာပါ၊ စလံုးအိမ္ရွင္မိသားစုေနၿပီးက်ေနာ္အရမ္းေန
ခ်င္တဲ့အထပ္ႏွစ္ထပ္ပါတဲ့တိုက္ခန္းပါ။ ေပၚထပ္မွာရွိတဲ့အခန္းႏွစ္ခန္းကိုဌားမွာပါ၊ ႏွစ္ခန္းလံုးလူမရွိေသးေတာ့ၾကိဳက္တဲ့အခန္းယူလို႕ေၿပာ
ပါတယ္။ ႏွစ္ခန္းလံုးမွာပစၥည္းအၿပည့္အစံုပါတယ္ဗ်ာ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္၊ ရထားဘူတာနဲ႕နီးၿပီးေတာ့အခန္းခလဲသင့္
တင့္မွ်တတဲ့ေစ်းႏွံဳးဆိုေတာ့ပထမဦးစားေပးေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္းသူငယ္ခ်င္းသေဘာကိုမသိ၊သူကလဲကိုယ္ဘာေၿပာခ်င္မွန္းမသိေသးတာ
နဲ႕ေနာက္မွအေၾကာင္းၿပန္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေၿပာၿပန္လာၾကတယ္။ လမ္းမွာႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ေတာ့ဒီအခန္းကႏွစ္ေယာက္လံုးၾကိဳက္တဲ့
အခန္းလဲၿဖစ္တယ္၊ ပြဲစားခလဲေပးစရာမလိုဘူးဆိုေတာ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးဒီအခန္းကိုယူမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုအေၾကာင္းၾကားလိုက္
ပါေတာ့တယ္။
18/06/2010 - 1836hrs
Jurong Island, Singapore
စလံုးေရာက္ေတာ့ပထမဆံုးေနခဲ့တဲ့အခန္းကေတာ့ Clementi က ၿမန္မာတရုတ္အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္ပါ။ အဲ့ဒီမွာေနမွာကေတာ့ ၁ လပဲေနၿဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ postတစ္ခုမွလဲ ေရးထားၿပီးသားဆိုေတာ့ထပ္မေရး ေတာ့ပါဘူး။ ဒုတိယအိမ္ကေတာ့ေၿပာရရင္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့အိမ္ေတြထဲမွာအစဥ္အေၿပဆံုးလို႕ေၿပာလို႕ရတဲ့အိမ္ပါ။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းပါတဲ့အိမ္မွာအိမ္ဦးေဆာင္ၿပီးဌား တဲ့ ကိုဇာနည္တို.ဇနီးေမာင္ႏွံက Masterbed Room တစ္ခန္း၊ က်ေနာ္က Common room တစ္ခန္း၊ေနာက္တစ္ေယာက္ကတစ္ခန္းဆို ေတာ့တစ္ေယာက္ တခန္းေနၾကတာေပါ့။ အိမ္ေလးကသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးနဲ့အလြန္ေအးေဆးၿငိမ္သက္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတယ္ဗ်။
စားေသာက္ ဆိုင္တန္း၊ Supermarket နဲ့လဲနီးေတာ့အေတာ္အစဥ္ေၿပတယ္ဗ်ာ။ ရထားဘူတာနဲ့ေတာ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ရတယ္။ Bus ကားစီးရင္ေတာ့ရတယ္၊ပိုၾကာတယ္ဆိုေတာ့လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ားပါတယ္။ကိုဇာနည္ကတီဗြီၾကည့္ရတာ ၾကိဳက္ေတာ့ cable tv ပါတက္ထားတာဆိုေတာ့အေတာ္ေလးဇိမ္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ပါပါးနဲ႕မာမားစလံုးကိုက်ေနာ္ေရာက္ၿပီးမွ ပထမဆံုး အၾကိမ္ လာလည္ၾကေတာ့အခန္းထဲမွာသားအမိ၊သားအဖ ၃ ေယာက္သားအိပ္ၾကတာအခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ အိမ္ရွင္ေပးထားတဲ့ ခုတင္ကက်ိဳးသြားလို႕ကိုယ့္ဟာကိုယ္ IKEA ကသြားဝယ္လိုက္တဲ့ queen size ခုတင္တစ္လံုးနဲ့ mattress ကသူတို႕လာတာနဲ႕ အေတာ္ ၿဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီတံုးကက်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာက boon keng ဆိုတဲ့ေနရာမွာရထား ၃ စင္းေၿပာင္းစီးရၿပီး အနည္းဆံုး ၁နာရီခြဲ ေလာက္ၾကာေအာင္ခရီးသြားရတာ။ အဲ့ဒီအိမ္မွာအစဥ္ေၿပလြန္းလို႕ကိုမေၿပာင္းပဲတစ္ႏွစ္ပါတ္လံုးအဲ့ဒီလို အလုပ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ့ တစ္ႏွစ္ၿပည့္ေတာ့အိမ္ရွင္ကအိမ္ဌားခတိုးေတာင္းတယ္၊ အိုေကေပါ့အားလံုးလဲ အစဥ္ေၿပေနတယ္ဆိုေတာ့ဆက္ေနၾကမယ္ေပါ့။ စာခ်ဳပ္ ကိုေတာ့ပြဲစားခထပ္ေပးရမွာစိုးလို႕မခ်ဳပ္ေတာ့ပဲႏွဳတ္ကတိနဲ႕ပဲလုပ္လိုက္ၾကတာမွာမွားၾကတာပါပဲ။တကယ္ေတာ့ အိမ္ရွင္က မလုပ္သင့္ တာပါ။၂ လေလာက္ဆက္ေနၿပီးေတာ့အိမ္ဌားခကိုထပ္တိုးေတာင္းၿပန္တယ္ဗ်ာ။ ဒီအတိုင္း ၂လ ၃ လတစ္ခါေလာက္အိမ္ဌားခတိုးေတာင္း ေနရင္ေတာ့ခက္ရခ်ီရဲ့ဆိုၿပီးေတာ့မတိုးေပးပဲအိမ္ေၿပာင္းဖို႕အိမ္ရွာေဖြေရးကိုအဲ့ဒီမွာပထမဆံုးအၾကိမ္လုပ္ရေတာ့တာပါပဲ။အားလံုးကအလုပ္ ကိုယ္စီနဲ႕ဆိုေတာ့အိမ္ကိုလဲညပိုင္းအလုပ္ကၿပန္လာမွာသြားၾကည့္ရတာ။တခါတေလမ်ားညလည္ေခါင္ၾကီးၾကည့္ရတဲ့ဆီေတာင္ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ဌားခေတြကလဲမိုးပ်ံေအာင္တက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘတ္ဂ်က္နဲ႕လဲကိုက္အစဥ္ေၿပတဲ့အိမ္ လဲရေအာင္ဆိုေတာ့ အေတာ္ ရွာယူၿပီးသကာလအဲ့ဒီတံုးကေတာ့ စလံုးရဲ့အစိမ္းေရာင္ရထားလိုင္းအဆံုးက boon lay မွာအိမ္က ညဖက္ၾကီးသြားၾကည့္ၾကၿပီး တစ္ခါတည္းဆံုးၿဖတ္ၿပီးစရံေပးဌားၿဖစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ လကုန္ေတာ့အိမ္ေၿပာင္းၾကတဲ့အခါမွာသူတို.လင္မယားနဲ႕က်ေနာ့္ပစၥည္းေတြကို
အိမ္ေၿပာင္းတဲ့အခါမွာ Dyna ကားနဲ့ႏွစ္စင္းတိုက္ေၿပာင္းၾကရပါတယ္။ အိမ္ေၿပာင္းရတဲ့ဒုကၡကိုအဲ့ဒီမွာနဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ၾကံဳဖူးလိုက္ရပါေတာ့
တယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာဆိုတာဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။
တတိယေၿမာက္အိမ္ကေတာ့ မေလးအိမ္ေလးပါ။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းပါေပမယ့္၊ တစ္ခန္းကိုေတာ့အစိုးရ စည္းကမ္းတစ္ခုအရပိတ္ထားတယ္ ဆိုေတာ့အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းေပါ့။ masterbed room မွာသူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံေန ၾကၿပီးက်ေနာ္ကေတာ့တစ္ၿခားတစ္ေယာက္နဲ့ ရွယ္ၿပီး ေနရတဲ့ စီကိုေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ရဲ့ queen size bed နဲ႕လဲမအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္မွာအခန္းေဖာ္နဲ႕ေနခဲ့ရတဲ့အေတြ႕အၾကံဳကသိပ္မရွိ
ပဲတစ္သက္လံုးတစ္ေယာက္ထဲေနလာတာဆိုေတာ့အေတာ္အစဥ္မေၿပဘူးဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲအယူၾကီးတယ္ပဲေၿပာေၿပာတိုက္ဆိုင္တယ္ပဲေၿပာ
ေၿပာက်ေနာ္တို႕အိမ္ေၿပာင္းလာတဲ့ေနကကတရုတ္တေစၦၾကီးမ်ားေနကတဲ့တ့ဲမွာမွေၿပာင္းၿဖစ္သလိုၿဖစ္သြားတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္က
မေကာင္း၊ အိမ္သာပိုက္ကပ်က္နဲ႕က်ေနာ္စိတ္နည္းနည္းေနာက္လာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းၿပဳၿပင္ယူသြားရင္ရမယ့္
အၿပင္၊ အခန္းေဖာ္နဲ႕ေနရတာလဲအက်င့္ၿဖစ္လာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီလိုမၿဖစ္ခင္မွာပဲအလြန္ၿမန္တဲ့က်ေနာ္စိတ္နဲ့ေနာက္အခန္းတစ္ခုကိုရွာ
မိရက္သားၿဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ၂ ပါတ္ပဲေနၿဖစ္တယ္ဗ်ာ။ အခုၿပန္ေတြးၾကည့္မိရင္အလြန္စိတ္မေကာင္းမိပါဘူး။
အဲ့ဒီအိမ္ကေန mocca.com ကေနရွာေတြ႕တဲ့ boon lay ကစလံုးအိမ္တစ္အိမ္ကိုေၿပာင္းရၿပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ ၄ အိမ္ေၿမာက္ေပါ့ဗ်ာ။
စလံုးအိမ္ရွင္ကလူငယ္ပါ။ သူတစ္ေယာက္ပဲေနပါတယ္၊ အမ်ိဴးသမီးကႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတယ္လို႕ေၿပာတယ္။ အလြန္သန္႕ရွင္းၿပီးေၿပာင္
လက္ေနေအာင္သန္႕လြန္းတဲ့အိမ္ပါ။ ဒီလူဟာသူ႕အိမ္မွာဘယ္သူမွမေနေသာ္လည္းသူအလုပ္ကဘယ္ေလာက္ေနာက္က် ၿပန္လာ ၿပန္လာ သူအိမ္ကိုသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ပါတယ္။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းပါတဲ့အိမ္မွာက်ေနာ္ေရာက္ၿပီးတစ္လေလာက္ေနေတာ့တရုတ္ၿပည္ကတရုတ္ေက်ာင္း
သားတစ္ေယာက္လာေနေတာ့တစ္အိမ္လံုးလူသံုးေယာက္ပဲရွိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွာအဲ့ဒီအိမ္မွာအထီးက်န္တဲ့ေဝဒနာကိုခံစားရတာပါပဲ။
အလုပ္ကၿပန္လာလို႕စကားေၿပာမယ့္သူမရွိအခန္းထဲမွာပဲေနၿပီးစာဖတ္၊အခုအခန္းေဖာ္အၿဖစ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းလာလည္ရင္စကားေၿပာ၊ အနားမွာရွိတဲ့ Jurong Point ကိုပတ္နဲ႕ဒီလိုအခ်ိန္ၿဖံဳးေနရေတာ့တာ။ စစေၿပာင္းခ်င္းတံုးကေတာ့ေၿပာင္းခ်င္ေနတာပဲသိေနေတာ့တၿခား
အားနည္းခ်က္ေတြကိုသတိမထားမိၿပန္ပါဘူး။အဲ့ဒီတိုက္ကလမ္းမၾကီးတစ္ခုရဲ့ေဘးမွာဆိုေတာ့မနက္မိုးမလင္းေသးဘူး၊ကားေတြေမာင္းတဲ့ အသံဟာလူကိုအင္မတန္မွဒုကၡေရာက္ေစေတာ့တာပါပဲ။ စာခ်ဳပ္က (၆)လဆိုေတာ့ဒီလိုပဲသည္းခံေနသြားၿပီးေနာက္အိမ္ရွင္က ၅ လ ေၿမာက္မွာစာခ်ဳပ္သက္တမ္းတိုးမယ္ဆိုရင္အိမ္ဌားခတိုးယူမယ္ဆိုၿပီးေၿပာေတာ့က်ေနာ္လဲေၿပာင္းမယ္လို႕အေၾကာင္းၿပန္လိုက္ပါတယ္။
အဲ့ဒီတံုးကအလုပ္က Jurong မွာဆိုေတာ့အဲ့ဒီနားပတ္ဝန္းက်င္ကိုပဲထပ္ရွာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္အခုတူတူေနတဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း
အခန္းရွာတံုးကက်ေနာ္ပဲ internet ေပၚကရွာေပးထားၿပီးေတာ့သူကတစ္ေယာက္ထဲေနတာဆိုေတာ့သူအိမ္ရွင္ကိုေၿပာၾကည့္တယ္။ အိမ္ရွင္ကက်ေနာ္ကိုလဲသိေနေတာ့အိုေကတယ္အခန္းခကလဲေစ်းအင္မတန္သက္သာေတာ့က်ေနာ္ရဲ့ (၅) အိမ္ေၿမာက္အိမ္ကိုေၿပာင္းရၿပန္
ပါတယ္။
ဒီအိမ္ကေတာ့ lakeside station နဲ့မနီးမေဝးမွာဆိုေပမယ့္က်ေနာ္အလုပ္ကိုစက္ဘီးနဲ့သြားလို႕ရေတာ့အစဥ္ေၿပတယ္လိုကေၿပာရမွာပါ။
အဲ့ဒီအိမ္မွာအိမ္ရွင္လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႕သူတို႕သားႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အန္တီၾကီးနဲ႕သားႏွစ္ေယာက္က masterbed room မွာအိပ္
ၾကၿပီး၊ အိမ္ရွင္အန္ကယ္လ္ကေတာ့ဧည့္ခန္းမွာအိပ္ခ်င္အိပ္တယ္။ ဒါမယ့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၿပန္မလာပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ common room
အခန္းကိုေတာ့ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ကြန္ၿပဴတာေတြထားပါတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္မွာေတာ့နဲနဲအစဥ္မေၿပတာဆိုရင္အိမ္ရွင္ဟာအခ်ိန္ရွိသ၍
အဝတ္ေလွ်ာ္၊အိမ္သန္.ကရွင္းေရးလုပ္နဲ႕အၿပင္ေရခ်ိဳးခန္းဟာသူအိမ္မွာရွိေနရင္အၿမဲလိုလိုမအားတက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္မွာအိမ္သာသြားခ်င္
ၿပီဆိုရင္ဒုကၡေတြ႕ေတာ့ပါပဲ။ ေနာက္သူသားႏွစ္ေယာက္ဟာအေတာ္ၾကီးေနၾကပါၿပီစကားေၿပာရင္ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာ၊ညဖက္က်ေနာ္က
ေစာေစာအိပ္တက္ေတာ့တခါတလအိပ္မရဘူး။ အန္ကယ္လ္ကလဲတစ္ခါတေလၿပန္လာတဲ့ေနေတြမွာဆိုရင္က်ေနာ္မနက္ရံုးသြားခ်ိန္တဲ့တဲ့
မွာမွေရခ်ိဳးခန္းကိုအပိုင္စီးထာတာဗ်ာၾကာတာမွာနာရီဝက္ေလာက္ကိုၾကတာေတြၾကံဳဖူးတယ္။ သို႕ေပမယ့္လဲအိမ္ရွင္အန္တီကအေတာ္
သေဘာေကာင္းၾကင္နာတက္တဲ့အမိ်ဳးသမီးၾကီးၿဖစ္တာကတေၾကာင္း၊ အလုပ္နဲ႕နီး၊ စားေသာက္တန္းေတြနဲ႕၊ Super Market နဲ႕ကအရမ္း
ကိုအစဥ္ေၿပ၊ အရင္တံုးအိမ္ေၿပာင္းရတဲ့ဒုကၡေတြကိုၾကံဳဖူးထားတဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြေၾကာင့္၊ ဒီေလာက္ေစ်းသက္သာတဲ့အခန္းဌားခကို
ဘယ္မွာမွရွာမရႏိုင္ဘူးဆိုတာေတြကိုသိေနေတာ့အိမ္ေၿပာင္းမယ္ဆိုတဲ့အေတြးကိုေတြးေတာင္မေတြးၾကည့္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲအိမ္ရွင္က
သူ႕သားႏွစ္ေယာက္အတြက္အခန္းၿပန္ယူေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လဲဘယ္တက္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဒီအခန္းမွာေနတာ ၂ ႏွစ္ခြဲ
ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့စလံုးမွာအၾကာဆံုးေနခဲ့တဲ့အခန္းအၿဖစ္စံခ်ိန္တင္ပါပဲ။
အိမ္ရွင္က notice ေပးၿပီးနဲ႕ေနာက္တရက္ပဲက်ေနာ္တို႕ေၿပာင္းေနဖို႕အခန္းကိုအလ်င္အၿမန္ရွာေဖြတဲ့လုပ္ငန္းကိုလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ရွိသမွ် website ေတြဝင္ၾကည့္၊ဖံုးဆက္၊ sms ေတြပို႕လုပ္ရ၊ အခန္းၾကည့္ဖို႕စီစဥ္ရနဲ့ေနာက္တစ္ေန႕ရံုးမွာဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲကိုယ့္ကိစၥပဲ
ကိုလုပ္ေနေတာ့တာ။ ညေနၾကေတာ့အိမ္နားမွာတစ္ခန္း၊ Yee Tee ဆိုတဲ့ေနရာမွာတစ္ခန္းသြားၾကည့္ၾကတယ္၊ ၿမန္မာအိမ္ေတြပါပဲ။
ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့အိမ္ခန္းရွာတဲ့အေတြ႕အၾကံဳကနည္းနည္းမ်ားလာၿပီဆိုေတာ့အေသးစိတ္အခ်က္ေလးေတြကအစ၊ ေနဝင္၊ေနထြက္တဲ့
အခါကိုယ္ေနမယ့္အခန္းကိုသက္ေရာက္မွဳရွိလား၊ လမ္းမအေၿခအေနေတြ၊ပတ္ဝန္းက်င္အေၿခအေနေတြကိုအိမ္ၾကည့္ရင္းေလ့လာသြားခဲ့
တဲ့အခါမွာေတာ့Yee Tee ကအိမ္ကအဓိကလမ္းမၾကီးတစ္ခုရဲ့ေဘးမွာေရာက္ေနတဲ့အၿပင္ကိုရထားဘူတာနဲ႕အေတာ္ကိုေဝးပါတယ္။ ဒါနဲ႕
မစဥ္းစားေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခန္းကေတာ့အခုလက္ရွိေနတဲ့တိုက္နားေလးထင္မွာပါ။ ၿမန္မာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ေနၾကတယ္။ အခန္းသြားၾကည့္ေတာ့ၾကည့္ရမယ့္အခန္းကလူရွိေနလို႕ၿပမရဘူးတဲ့၊အခန္းခ်င္းကေတာ့တူတူေတြၾကီးပဲဆိုေတာ့သူတို႕ေနတဲ့အခန္းကိုပဲ
ၾကည့္လိုက္ပါတဲ့ဗ်ာ၊ ဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့သြားၾကည့္ေနစရာေတာင္မလိုပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုကပတ္ဝန္းက်င္အိမ္နီးနားခ်င္းအခန္းေတြမွာ
သိပ္မသန့္ပဲအနံဆိုးဆိုးေတြရေနတာနဲ႕ထည့္သြင္းမစဥ္းစားေတာၿပန္ပါဘူး။ေနာက္ေန႕ၾကေတာ့ရွာေဖြစီစဥ္လိုက္တာ၃ခန္းၾကည့္ဖို႕ၿဖစ္လာ
တယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာေလးေတြမွာကပ္မယ္ဆိုၿပီးရံုးမွာေၾကာ္ၿငာအေသးစားေလးေတြလုပ္ယူသြားတယ္ဗ်။ ပထမဆံုးအခန္းကို bukit gombak ဆိုတဲ့ေနရာမွာသြားၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေက်ာင္းရွိလို႕တစ္ေယာက္ထဲပဲသြားၾကည့္လိုက္တာ၊ က်ေနာ္ေၿမပံုဖတ္ေတာ္တာ
နဲ႕သြားရမယ့္ေနရာနဲ႕ဆန္႕က်င္ဖက္ကိုေရာက္၊လမ္းေၿပာက္သြားလို႕၊ ေၿမပံုဖတ္တဲ့ဖံုးကိုေတာင္ကိုင္ေပါက္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိပါရဲ့။ ေနာက္ဆံုး
ေတာ့ထြက္လာခဲ့တဲ့ရထားဘူတာနားကိုၿပန္ေရာက္သြားေတာ့သေဘာေကာင္းတဲ့ၿမန္မာအိမ္ရွင္အမၾကီးကဘူတာမွာအၾကိဳေတာ္လႊတ္ထား
လို႕သြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုၿမန္ၿမန္နဲ႕မွန္မွန္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အိမ္ရွင္ကေတာ့အင္မတန္သေဘာေကာင္းၿပီး၊အခန္းကလဲအစဥ္ေၿပေပ
မယ့္တကယ့္ကိုၿမန္မာၿပည္ၿပန္ေရာက္သြားတဲ့အတိုင္းၿမန္မာၿပည္ကအိမ္ေတြပံုစံမ်ိဳးၿဖစ္ေနေတာ့ကိုယ့္အတြက္ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္းၿပသနာ
သိပ္မရွိေပမယ့္တၿခားႏိုင္ငံသားက်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအခန္းေဖာ္အတြက္ေတာ့အစဥ္မေၿပႏိုင္ေတာ့ထည့္မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ငါးမရေရခ်ိဳး
ၿပန္မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီးယူလာတဲ့ေၾကာ္ၿငာေလးေတြကိုၾကံဳတဲ့ေနရာေလးမွာကပ္ခဲ့ေသးတယ္။
အဲ့ဒီကေနၿပန္ေတာ့ဘယ္ေလာက္မ်ားအစဥ္မေၿပလိုက္ပံုမ်ားဆိုရင္ဝတ္သြားတဲ့ဖိနပ္ကေအာက္ခံကကြာသြားလို႕လမ္းေလွ်ာက္လို႕မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့အနီးနားမွာပဲဖိနပ္ဆိုင္ေတြ႕ေတာ့ဒီလအတြင္း ၃ ရံေၿမာက္ရာဘာဖိနပ္တရံကိုဝယ္စီးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကရာဘာဖိနပ္ကိုၾကိဳက္ေတာ့မဆိုးဘူးေပါ့။ ဒီႏွစ္အတြင္းေတာ့ရာဘာဖိနပ္ဝယ္ယူၿခင္းကိုခဏရပ္နားရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တစ္
ရာကိုရထားတစ္မွတ္တိုင္စီးသြားၿပီးထံုးစံအတိုင္းဟုတ္လွၿပီကြဆိုၿပီးဖံုးကိုထုတ္ေၿမပံုၾကည့္သြားတဲ့အခါမွာတကယ္နီးနီးေလၿဖစ္ရမယ့္လမ္း
ကိုခပ္ေဝးေဝးကပတ္သြားမိရက္သားၿဖစ္ေသးေတာ့ဒုတိယေၿမာက္အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲအခန္းမၾကည့္ခင္ထိုင္
နားရတဲ့စီကိုေရာက္တယ္။ ဒီအခန္းကေတာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အထဲမွာအၾကိဳက္ဆံုးပဲ၊ က်ေနာ္တို႕ရဲ့စံႏွဳန္းေတြနဲ႕အကုန္ကိုက္ညီတယ္၊ေစ်းႏွံဳး
ေလးပဲနည္းနည္းမ်ားပါတယ္။ ဒါမယ့္စကာတင္စာရင္းထဲကိုေတာ့ပထမဆံုးအေနနဲ႕ထဲ့သြင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္ကေနၿပန္ေတာ့ bus ပဲ
ႏွစ္မွတ္တိုင္စီးၿပန္လိုက္ေတာ့တယ္၊ ေၿခေထာက္ကမသယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ရွိသမွ် resource ေတြရေအာင္ယူမယ္ဆိုၿပီးေနာက္တစ္အိမ္ ကလဲတစ္ေနရာထဲမွာဆိုေတာ့ထပ္သြားၾကည့္ပါတယ္။ အင္းေၿပာရရင္ဒီအခန္းကေတာ့တခ်က္ေလးၾကည့္လိုက္တာနဲ႕တင္ကိုယ္ဘယ္လို
မွေနလို႕ရမယ့္အိမ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလိုက္တယ္၊ ဘာလိုလဲဆိုရင္ထမင္းစားခန္းကိုဗီဒိုေတြနဲ႕အခန္းဖြဲ႕လိုက္ၿပီးဌားထားတာကိုေတြ႕
ရတဲ့အၿပင္တအိမ္လံုးကိုညစ္ပတ္ေနတာဗ်ာဆိုဖြယ္ရာေတာင္မရွိဘူး။ သူတို႕လဲမေလာက္ဌလို႕ၾကံဖန္ေငြရွာရတယ္လို႕ပဲေတြးမိပါတယ္။
အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ပင္ပန္းလြန္းလို႕ေၿခေထာက္ကိုေဆးလိမ္းၿပီးအိပ္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲေၿပာၿပတယ္၊ ငါေတာ့ေနာက္ေန႕မွအစဥ္
မေၿပရင္တစ္ခန္းတည္းေသာဇကာတင္အခန္းကိုပဲယူလိုက္ေတာ့မယ္လို႕။
ေနာက္ေန႕မေန႕ကေပါ့အိမ္ရွင္တိုက္ရိုက္တင္မကေတာ့ဘူးပြဲစားေတြနဲ႕ပါရွာေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုၾကေတာ့လဲအလြန္ၿမန္ပါတယ္၊ ေစ်းသက္
သာတဲ့အခန္းေလးေတြေတာင္ရပါတယ္။ ဒါ့အၿပင္က်ေနာ္မေန႕ကကပ္ခဲ့တဲ့ေၾကာ္ၿငာေလးကိုေတြ႕ၿပီးအန္တီၾကီးတစ္ေယာက္ဖံုးဆက္တယ္
သူကိုလဲအခန္းၾကည့္မယ္လို႕ခ်ိန္းထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ပြဲစားတစ္ေယာက္ကၿပမယ္ဆိုတဲ့တစ္ခန္း၊ စုစုေပါင္းႏွစ္ခန္းၾကည့္မယ္ေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းကအားေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားအခုေနတဲ့ေနရာကေနရထားတစ္ဘူတာေဝးတဲ့ေနရာကိုသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အိမ္ကအေတာ္ကို
သန္႕ပါတယ္၊ စလံုးလူၾကီးတစ္ေယာက္ပဲေနပါတယ္။ သူ႕အခန္းကေတာ့ဘာမွမပါဘူး၊ဒါကလဲၿပသနာေတာ့မရွိပါဘူး၊ က်ေနာ့္ရဲ့ခုတင္က
ခုထိရွိေနေသးတယ္ဆိုေတာ့၊ က်န္တာကၾကည့္စီစဥ္လို႕ရတယ္ေပါ့။ ၿပသနာတစ္ခုထဲပဲရွိတာကတိုက္ကရထားလမ္းေဘးမွာဆိုေတာ့
၂ မိနစ္ၿခားတစ္ခါေလာက္ရထားၿဖတ္သြားတဲ့အသံကိုၾကားေနရတယ္။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဇကာတင္စာရင္းထဲထည့္ထားၿပီးေတာ့ ေနာက္
တေနရာကိုခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ ဟိုေန႕ကသြားၾကည့္တဲ့ bukit gombak ဆိုတဲ့ေနရာမွာပါ၊ စလံုးအိမ္ရွင္မိသားစုေနၿပီးက်ေနာ္အရမ္းေန
ခ်င္တဲ့အထပ္ႏွစ္ထပ္ပါတဲ့တိုက္ခန္းပါ။ ေပၚထပ္မွာရွိတဲ့အခန္းႏွစ္ခန္းကိုဌားမွာပါ၊ ႏွစ္ခန္းလံုးလူမရွိေသးေတာ့ၾကိဳက္တဲ့အခန္းယူလို႕ေၿပာ
ပါတယ္။ ႏွစ္ခန္းလံုးမွာပစၥည္းအၿပည့္အစံုပါတယ္ဗ်ာ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္၊ ရထားဘူတာနဲ႕နီးၿပီးေတာ့အခန္းခလဲသင့္
တင့္မွ်တတဲ့ေစ်းႏွံဳးဆိုေတာ့ပထမဦးစားေပးေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္းသူငယ္ခ်င္းသေဘာကိုမသိ၊သူကလဲကိုယ္ဘာေၿပာခ်င္မွန္းမသိေသးတာ
နဲ႕ေနာက္မွအေၾကာင္းၿပန္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေၿပာၿပန္လာၾကတယ္။ လမ္းမွာႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ေတာ့ဒီအခန္းကႏွစ္ေယာက္လံုးၾကိဳက္တဲ့
အခန္းလဲၿဖစ္တယ္၊ ပြဲစားခလဲေပးစရာမလိုဘူးဆိုေတာ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးဒီအခန္းကိုယူမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုအေၾကာင္းၾကားလိုက္
ပါေတာ့တယ္။
18/06/2010 - 1836hrs
Jurong Island, Singapore
Friday, June 11, 2010
က်ေနာ္ နဲ. အလုပ္ကတခဏေဒါသ
ဘာမွစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့အၿဖစ္ေလးမဟုတ္ေပမယ့္က်ေနာ္ပတ္ဝန္းက်င္ကအၿဖစ္ေလးေတြကိုမွတ္ထားခ်င္တဲ့ဆႏၵေလးေၾကာင့္နဲ႕ အခုရက္ပိုင္းအတြင္းအလြန္ကိုအလုပ္မ်ားေစခဲ့တဲ့အၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုဘာရယ္မဟုတ္ဘူးခ်ေရးမိတာပါ။
မ်ားေသာအားၿဖင့္လဆန္းပိုင္းေတြမွာက်ေနာ့္ရဲ့အလုပ္ကအလြန္အလုပ္မ်ားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာမွပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အလုပ္မ်ားမွဳေတြ ကိုၾကံဳေတြ.လာရရင္ေတာ့ အေတာ္ေလးေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ၿဖစ္ရတယ္လို.ေၿပာရမွာပါ။ လဆန္း ၁ ရက္ေန.ကခရီးထြက္တာကေန ၿပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ေန.မွာပဲ ရံုးေရာက္ေတာ့လုပ္ရမယ့္ပံုမွန္အလုပ္ေတြအၿပင္ weekend မွာ Pasir Ris resort တစ္ခုမွာလုပ္ၾကမယ့္ BBQ Party အတြက္လိုအပ္တဲ့အစီအစဥ္ေတြကိုပါလုပ္ရေသးတယ္။
အၿဖစ္အပ်က္ကေတာ့ဒီ BBQ Party ကိစၥကစပါတယ္။ က်ေနာ္တို.စက္ရံုမွာက်ေနာ္တို. company ကတိုက္ရိုက္ခန္႕ထားတဲ့ဝန္ထမ္းေတြ
အၿပင္အၿပင္အလုပ္သမားေတြဝန္ေဆာင္မွဳေပးတဲ့ company ႏွစ္ခုကေနဌားရမ္းထားတဲ့ဝန္ထမ္းေတြရွိပါတယ္။ သူတို.ကိုေတာ့ Contractor လို႕ေခၚပါတယ္။ Company ရဲ့ Policy အေနနဲ.ကေတာ့ဘယ္အလုပ္သမားပဲၿဖစ္ၿဖစ္တမ္းတူအခြင့္အေရးေပးတယ္ဆိုေတာ့ဒီ BBQ Party ကိုလဲအလုပ္သမားတိုင္းကိုဖိတ္ၾကား ေၾကာင္းစက္ရံုကေနပါတီလုပ္မယ့္ေနရာကိုကားၿဖင့္လိုက္ပို.ေပးပါမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ရံုးတြင္းေၾကာ္ၿငာထုတ္ၿပန္ၿပီးသားပါ။ ပါတီလုပ္မယ့္ ေန.မွာေတာ့ warehouse ထဲမွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကိုထိမ္းသိမ္းရတဲ့ဟိုဖက္ကမ္းက အိႏၵိယလူမ်ဳိး Foreman ကအလုပ္သမားတစ္ေယာက္နဲ့စကားေၿပာေနၾကေရာ၊ ၿပီးေတာ့ Foreman က Contractor ေတြကိုေရာ BBQ ပါတီကိုဖိတ္တယ္လားလို.ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့စလံုးတရုတ္ေကာင္ကဝင္ၿပီး “မင္းဘာနားလည္လို.လဲ Contractor ကေရာလူမဟုတ္ဘူးလား “ လို.ေၿပာၿပီး၊ တရုတ္လို -ီး ပဲေပါ့၊ ေxာက္ကုလားေလးဆိုၿပီးဆဲလိုက္တယ္ဗ်။ သူတို.ေၿပာတဲ့ အတိုင္းတိုက္ရိုက္ဘာသာၿပန္လိုက္တာဆိုေတာ့ရိုင္းသြားရင္ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ ဒါနဲ့ Foreman ကသူ.ကိုဒီလိုေၿပာရေကာင္းမလားဆိုၿပီး
ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္နာၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲဒီအလုပ္သမားေတြကိုၾကီးၾကပ္ရတဲ့ Supervisor ကိုသြားတိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာၿဖတ္ၿပီးေတာ့
ဒီ Foreman နဲ. Supervisor အေၾကာင္းေလးေၿပာပါရေစ။ ဒါမွေရွ.ဆက္လို.ရမွာဗ်။
က်ေနာ္တို. Company Section အသစ္ဖြင့္ဖို.အတြက္လူအသစ္ေတြေခၚတဲ့အခါက်ေနာ္အပါအဝင္ခုနက Supervisor နဲ့ Foreman တို.ပါ ဒီ Company မွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို.ခန္.အပ္ၿခင္းခံရပါတယ္။ Supervisor အေနနဲ့ကေတာ့စက္ရံုၾကီးတစ္ခုလံုးရဲ့ Work Force ကိုၾကီး
ၾကပ္ဖို.နဲ့ Foreman မွာေတာ့ဂိုေဒါင္ထဲကိုဝင္လာမယ့္ကုန္ေခ်ာ၊ကုန္ၾကမ္းေတြကိုထိမ္းသိမ္းဖို.ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီ Foreman ကို က်ေနာ္တို.
ရံုးခ်ဳပ္က Human Resource ကဘယ္လိုသေဘာေတြေၾကာင့္ခန္.အပ္လိုက္တယ္မသိဘူးဗ်၊ ဒီလူဟာ Computer application ေတြနဲ့ပတ္
သတ္ၿပီး MS Word ၊ MS Excel ေတြကိုလံုးဝမတက္ပါဘူး။ လံုးဝမတက္ပါဘူးလို.ဘာလို.ေၿပာရတာလဲဆိုရင္ excel မွာဇယားေလးေတာင္
မခ်တက္လို.က်ေနာ္မွာသင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ခဏခဏၿဖစ္လာလို.ပါ။ က်ေနာ္တို႕ Section အသစ္ရဲ့ရံုးကိုဖြင့္ၿပီးသိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဒီ Foreman ရဲ့အလုပ္သမားေတြကိုဆက္ဆံတာအစဥ္မေၿပမွဳေတြစၾကားလာရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္သူ.လက္ေအာက္မွာဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။
ဒါမယ့္သူ႕ကိုယ္သူငါ Foreman ကြဆိုၿပီးလူေတြကိုေမာက္မာတယ္လို.အသံေတြၾကားလာရတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ Supervisor နဲ့ဘယ္မွာ
ဘယ္လိုၿငိၾကတယ္မသိဘူးသူနဲ့အဲ့ဒီကစၿပီးမတည့္ၾကေတာ့ဘူး။ Supervisor ကေတာ့စလံုးတရုတ္အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးပါ။ စလံုးေတြထံုးစံ
အတိုင္း Complain ကမ်ား၊ မေကာင္းၿမင္ကမ်ားဆိုေတာ့ဒီ Foreman နဲ့ပတ္သတ္ၿပီးတစ္ခုမွအေကာင္းမၿမင္ေတာ့ပါဘူး။ Foreman ကလဲ
ငါ့ Supervisor မဟုတ္ဘူးကြဆိုၿပီးကလန္ကဆန္လုပ္ဆိုေတာ့ခဏခဏစကားမ်ားၾကပါတယ္။ သူတို.ကတကယ္ေတာ့လုပ္ငန္းခ်င္းအရမ္း
ကိုဆက္စပ္မွဳရွိတာပါ။ က်ေနာ္႕ရဲ့ Position ကေတာ့ Department အားလံုးနီးပါးနဲ့အဆက္အဆံရိွတယ္ဆိုေပမယ့္ Foreman နဲ့ကေတာ့
လစဥ္လခ်ဳပ္စာရင္းေတြခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာပဲဆက္ဆံမွဳရွိတယ္ဆိုေတာ့သိပ္မထိေတြ႕တာမ်ားပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ Foreman မွာအလုပ္
အေတြအၾကံဳကလဲမရွိ၊ဘာမွလဲမတက္ေတာ့သူနဲ့ထိေတြ.ရတဲ့လူတိုင္းကိုအေတာ္ေလးဒုကၡေပးတယ္လို.ေၿပာရမွာဗ်။ သူကေၿပာရရင္သူမ်ား
ထက္ကိုပိုပိုထူးခ်င္တဲ့သေဘာမွာရွိတာ၊ ညေနအလုပ္ၿပီးလို. Time card ကိုၿဖတ္တဲ့အခါသူမ်ားထက္ ၁ မိနစ္အလိုမွာၿဖတ္တာ၊ ရံုးလာ ေနာက္က်ရင္လစာၿဖတ္ခံရမွာဆိုးလို.မန္ေနဂ်ာကိုသြားၿပီးလက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာတို.ခဏခဏလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့သူနဲ့ပတ္သတ္
ၿပီးက်ေနာ္တို.မန္ေနဂ်ာကလဲသိပ္ၾကည့္မရပါဘူး။ ၿပသနာဆိုလို.ေန.စဥ္မွာဒီ Supervisor နဲ့ Foreman တို.ရဲ့ e-mail ေတြပလူပ်ံေနၾက
တာပဲရွိေတာ့မန္ေနဂ်ာခမ်ာ၊ ေခါင္းကိုက္စရာၿဖစ္ေနရတယ္။
ခုနကအေၾကာင္းကိုဆက္ရရင္ေတာ့ Supervisor က BBQ Party ကိုၾကိဳတင္ၿပင္စဥ္ဖို သြားတဲ့အဖြဲ႕မွာလိုက္သြားမွာဆိုေတာ့အဝတ္လဲခန္း ထဲမွာေရာက္ေနတာကိုအဲ့ဒီေနရာထိသြားၿပီးသူ.ကိုဆဲတဲ့ကိစၥကိုသြားတိုင္ပါတယ္။ ဒါနဲ့Supervisor ကခ်က္ခ်င္းပဲၿဖစ္တဲ့ေနရာကိုလိုက္သြား
ၿပီးေတာ့ခနကဆဲတဲသူကိုေမးပါတယ္၊ဆဲတဲ့သူကဘာၿဖစ္လို.ဆဲလိုက္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ့ ဟိုဟာနဲ႕ႏွိဳင္းဆဲတယ္ဆိုတာမဟုတ္ဖူးဆိုၿပီး
ၿငင္းတယ္ဗ်ာ။ Foreman ကလဲသူေၿပာတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းခံၿငင္းတယ္။ ဒါနဲ. Supervisor ကဒီကိစၥဟာအေသးအဖြဲေလးၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္မွေၿဖရွင္းေပးမယ္ေၿပာကိုလက္မခံပဲ၊ ခင္ဗ်ားကိုဟိုဟာနဲ့ႏွိဳင္းေၿပာရင္ၾကိဳက္မလားဆိုတဲ့စကားကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီးထပ္ကာထပ္ကာ ေၿပာတယ္တဲ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ့ Supervisor ကေဒါသကိုမထိမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲသူ.ရင္ဖက္ကိုတြန္းၿပီးလက္သီးနဲ့ထိုးမလို.လုပ္ေတာ့ေဘးနားကလူေတြ
ဝင္ဆြဲတာနဲ့ဟိုတစ္ေယာက္လက္သီးစာမမိလိုက္ဘူး(သို.ေသာ္ေနာင္ခံုရံုးစစ္ေတာ့လက္သီးနဲ့ထိုးမိေၾကာင္းေၿပာတယ္)။ ဒီလိုနဲ.ခ်က္ခ်င္းပဲ
မန္ေနဂ်ာကိုဖံုးဆက္ၿပီးတိုင္တယ္။ မန္ေနဂ်ာကလိုက္လာၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚေမးေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ဘာစိတ္ကူးေပါက္ သြားတယ္မသိဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ Chief Supervisor ေတြကိုေခၚၿပီးေတာ့၊ ခံုရံုးလုပ္ၿပီးစစ္မယ္ဆိုေတာ့က်ေနာ္မသိမသာေလးေနေပမယ့္ Jonathan အစည္းအေဝးခန္းထဲလာခဲ့လို.ေခၚေတာ့အသံဖမ္းဖို.ဖံုးေလးယူ၊ စာရြက္ေတြယူၿပီးလိုက္သြားရေတာ့တယ္။ ခံုရံုးမွာေတာ့ၿဖစ္တဲ့
အခ်ိန္မွာရွိေနတဲ့အလုပ္သမားေတြကိုတစ္ေယာက္ခ်င္းစီေခၚေမးပါတယ္။ အားတက္သေရာေမးတာကေတာ့အရင္စလံုးကြန္မန္ဒိုတပ္မွာ
အမွဳထမ္းခဲ့တဲ့ခုနက Foreman ရဲ့အထက္အရာရွိပါ။ သက္ေသေတြကတရုတ္၊ကုလား၊ မေလး အစံုဆိုေတာ့အၿဖစ္အပ်က္ကိုေသၿခာ အတိအက်သိခ်င္တဲ့အတြက္သူတို.ေၿပာခ်င္တဲ့ဘာသာစကားနဲ့ေပးေၿပာေတာ့ English လိုနဲ့ၿမန္မာလိုႏွစ္မ်ိဳးပဲနားလည္တဲ့ က်ေနာ္မွာဒုကၡ
ေပါ့ဗ်ာ။ ကုလားကလဲကုလားဖက္လိုက္ေၿပာ၊ တရုတ္ကလဲတရုတ္ကလိုက္ေၿပာ၊ Supervisor ဆိုတဲ့ဟာကသူတို.ရဲ့အထက္လူၾကီးဆိုေတာ့
အမွန္ကိုသိပ္မေၿပာၾကဘူးဗ်။ စစ္တာ ၂ နာရီၾကာလာတဲ့အၿပင္ေန.လည္စာေတာင္မစားရေသးေတာ့က်ေနာ္ကအၿမန္ကိုၿပီးေစခ်င္ေနၿပီ။
ဒီလိုနဲ့သက္ေသေတြေခၚစစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္စံုတရာခ်ရေတာ့မယ္၊ အဲ့ဒီေတာ့ကိုယ့္အၿမင္ကိုယ္ေၿပာၾကဆိုေတာ့ အားလံုးလိုလိုက Supervisor လြန္ေၾကာင္း၊သူ႕ကိုအေရးယူသင့္ေၾကာင္းေၿပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့တိတ္တိတ္ေနၿပီးသူတို.ေၿပာသမွ်
ပဲနားေထာင္ေနတယ္။ ၿပသနာတစ္ခုလံုးရဲ့အစၿဖစ္တဲ့အလုပ္သမားတရုတ္ကိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ကထုတ္ပစ္ဖို႕ဆံုးၿဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႕မန္ေနဂ်ာကႏွစ္ေယာက္စလံုးကို (၃) ရက္တာဝန္မွယာယီရပ္စဲထားၿပီးဒီကိစၥကိုရံုးခ်ဳပ္ရဲ့ HR Dept ကိုတင္ၿပၿပီးဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ခိုင္း မယ္ဆိုေတာ့ Foreman ရဲ့ Chief Supervisor ကကန့္ကြက္တယ္၊ သူ.လူမွာအၿပစ္မရွိေၾကာင္း၊အတြန္းလဲခံရေသးတယ္၊ အေရးယူလဲခံ ရေသးဆိုရင္ အဓိၶပါယ္မရွိေၾကာင္း၊သူ.မွာေရွ႕လကို long holiday သြားမွာၿဖစ္လို႕သူ႕လူကိုအလုပ္ထုတ္လို.မၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေၿပာေရာဗ်ာ။ မန္ေနဂ်ာကလဲမၿဖစ္ေၾကာင္းလူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိကုန္ၿပီဆိုေတာ့မေၿပာပဲ HQ ကသိသြားရင္ၿပသနာၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေၿပာေတာ့ဘာ
မွမတက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္စိတ္ထင္ကေတာ့သိပ္ၿပီးၾကီးက်ယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ပဲ၊တမင္တကာသူ႕ကိုေန႕စဥ္ဒုကၡေပးေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္
လံုးကိုရွင္းပစ္ခ်င္တာနဲ့ HQ ကိုစီရင္ခိုင္းလိုက္တာပါ။ စစ္ေဆးတဲ့ကိစၥေတြလဲၿပီးေရာ Jonathan Suspecting letter ေလးေရးလိုက္ပါအံုး
ဆိုေတာ့တခါမွမေရးဖူးေတာ့မနည္းၾကီးၾကိဳးစားေရးေပးလိုက္ရတယ္။
ေနာက္ေန.မွာေတာ့က်ေနာ့္မွာမန္ေနဂ်ာreport ေရးဖို.အတြက္သက္ေသေတြရဲ့ထြက္ခ်က္ေတြကိုၿပင္စဥ္ေပးရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အရလုပ္ရတာပါ၊ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္က bbq party တက္လာတဲ့နိပြန္မာစတာ GM ကႏွစ္ေယာက္စလံုးက အလုပ္မွထုတ္ပစ္ လိုက္ဖို.ေၿပာလိုက္တယ္လို.ၾကားလိုက္ၿပီးသား။ ေနာက္ ၃ ရက္အၾကာမွာေတာ့ HQ ကေနႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုေခၚၿပီးအလုပ္မွထုတ္လိုက္
ေၾကာင္းစာကိုေပးပါတယ္။ Director အဆင့္ကေနဆံုးၿဖတ္တာဆိုေတာ့ေစာဒကလံုးဝတက္လို႕မရၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ေနာက္ဆက္တြဲအေန
နဲ့Supervisor ကက်ေနာ္တို.ရံုးခြဲေလးမွာၿဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့တခိ်ဳ.အေၾကာင္းေလးေတြကို HQ ကိုေဖာ္ေကာင္လုပ္သြားေတာ့မန္ေနဂ်ာကိုေၿဖရွင္း
ခ်က္ေတာင္း၊ မန္ေနဂ်ာကသူေၿဖရွင္းဖို.အတြက္အခ်က္အလက္ေတြကိုက်ေနာ္တို.စီကေတာင္းနဲ့ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အလုပ္ေတြမေန႕ကမွၿပီး
သြားပါေတာ့တယ္။
ဇာတ္သိမ္းရရင္ေတာ့ Foreman မွာလဲမိန္းမယူမလို.ေငြစုေနတာကေနႏွဳတ္မေစာင့္စည္းႏိုင္မွဳ၊အခ်ိန္အခါနဲ့သူတပါး အရိပ္အကဲကို နားမလည္ေတြေၾကာင့္အလုပ္ေကာင္းတစ္ခုကေနဆံုးရွံးခဲ့ရတယ္။ Supervisor မွာလဲပင္စင္ယူခါနီးအရြယ္ၾကမွေဒါသကိုမထိမ္းသိမ္းႏိုင္
တာေၾကာင့္အစဥ္ေၿပတဲ့အလုပ္ကေနဆံုးရွံးရပါတယ္။ Company အေနနဲ႕လဲခန္.ထားၿပီးသားဝန္ထမ္းေတြကိုထုတ္ရေတာ့အသစ္ၿပန္ခန္႕
ဖို႕အတြက္ေၾကာ္ၿငာေခၚရအင္တာဗ်ဴးရနဲ႕အလုပ္ေတြမ်ားၿပီးလူ.စြမ္းအားအရင္းအၿမစ္ေတြဆံုးရုံးရပါတယ္။ က်ေနာ္မွာလဲအလုပ္ပိုေတြလုပ္
ရ၊အသစ္ေရာက္လာမယ့္လူေတြအတြက္လိုအပ္တာေတြစီစဥ္ေပးရနဲ႕က်ေနာ္ရဲ့ blog ေရးဖို.၊၊ facebook လုပ္ဖို.၊ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို.အခ်ိန္ေတြ
ဆံုးရံုးရေတာ့၊ တခဏေလးၿဖစ္လိုက္တဲ့ေဒါသေၾကာင့္ၿဖစ္ရဲ့တဲ့ဆံုးရံုးမွဳေတြထဲကက်ေနာ္တို႕ဘာဆိုဘာမွမရလိုက္ပါဘူး။ ၿဖစ္လာတဲ့ေဒါသ ကိုေလ်ာ့တရားနဲ့ဆင္ၿခင္ၿပီးအတက္ႏိုင္ဆံုးသည္းခံၿပီးေလာကမွာအေကာင္းၿမင္ဝါဒေရွ.ရွဳၿပီးေနထိုင္သြားဖို.အင္မတန္မွအေရးၾကီးပါတယ္။
မ်ားေသာအားၿဖင့္လဆန္းပိုင္းေတြမွာက်ေနာ့္ရဲ့အလုပ္ကအလြန္အလုပ္မ်ားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာမွပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အလုပ္မ်ားမွဳေတြ ကိုၾကံဳေတြ.လာရရင္ေတာ့ အေတာ္ေလးေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ၿဖစ္ရတယ္လို.ေၿပာရမွာပါ။ လဆန္း ၁ ရက္ေန.ကခရီးထြက္တာကေန ၿပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ေန.မွာပဲ ရံုးေရာက္ေတာ့လုပ္ရမယ့္ပံုမွန္အလုပ္ေတြအၿပင္ weekend မွာ Pasir Ris resort တစ္ခုမွာလုပ္ၾကမယ့္ BBQ Party အတြက္လိုအပ္တဲ့အစီအစဥ္ေတြကိုပါလုပ္ရေသးတယ္။
အၿဖစ္အပ်က္ကေတာ့ဒီ BBQ Party ကိစၥကစပါတယ္။ က်ေနာ္တို.စက္ရံုမွာက်ေနာ္တို. company ကတိုက္ရိုက္ခန္႕ထားတဲ့ဝန္ထမ္းေတြ
အၿပင္အၿပင္အလုပ္သမားေတြဝန္ေဆာင္မွဳေပးတဲ့ company ႏွစ္ခုကေနဌားရမ္းထားတဲ့ဝန္ထမ္းေတြရွိပါတယ္။ သူတို.ကိုေတာ့ Contractor လို႕ေခၚပါတယ္။ Company ရဲ့ Policy အေနနဲ.ကေတာ့ဘယ္အလုပ္သမားပဲၿဖစ္ၿဖစ္တမ္းတူအခြင့္အေရးေပးတယ္ဆိုေတာ့ဒီ BBQ Party ကိုလဲအလုပ္သမားတိုင္းကိုဖိတ္ၾကား ေၾကာင္းစက္ရံုကေနပါတီလုပ္မယ့္ေနရာကိုကားၿဖင့္လိုက္ပို.ေပးပါမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ရံုးတြင္းေၾကာ္ၿငာထုတ္ၿပန္ၿပီးသားပါ။ ပါတီလုပ္မယ့္ ေန.မွာေတာ့ warehouse ထဲမွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကိုထိမ္းသိမ္းရတဲ့ဟိုဖက္ကမ္းက အိႏၵိယလူမ်ဳိး Foreman ကအလုပ္သမားတစ္ေယာက္နဲ့စကားေၿပာေနၾကေရာ၊ ၿပီးေတာ့ Foreman က Contractor ေတြကိုေရာ BBQ ပါတီကိုဖိတ္တယ္လားလို.ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့စလံုးတရုတ္ေကာင္ကဝင္ၿပီး “မင္းဘာနားလည္လို.လဲ Contractor ကေရာလူမဟုတ္ဘူးလား “ လို.ေၿပာၿပီး၊ တရုတ္လို -ီး ပဲေပါ့၊ ေxာက္ကုလားေလးဆိုၿပီးဆဲလိုက္တယ္ဗ်။ သူတို.ေၿပာတဲ့ အတိုင္းတိုက္ရိုက္ဘာသာၿပန္လိုက္တာဆိုေတာ့ရိုင္းသြားရင္ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ ဒါနဲ့ Foreman ကသူ.ကိုဒီလိုေၿပာရေကာင္းမလားဆိုၿပီး
ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္နာၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲဒီအလုပ္သမားေတြကိုၾကီးၾကပ္ရတဲ့ Supervisor ကိုသြားတိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာၿဖတ္ၿပီးေတာ့
ဒီ Foreman နဲ. Supervisor အေၾကာင္းေလးေၿပာပါရေစ။ ဒါမွေရွ.ဆက္လို.ရမွာဗ်။
က်ေနာ္တို. Company Section အသစ္ဖြင့္ဖို.အတြက္လူအသစ္ေတြေခၚတဲ့အခါက်ေနာ္အပါအဝင္ခုနက Supervisor နဲ့ Foreman တို.ပါ ဒီ Company မွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို.ခန္.အပ္ၿခင္းခံရပါတယ္။ Supervisor အေနနဲ့ကေတာ့စက္ရံုၾကီးတစ္ခုလံုးရဲ့ Work Force ကိုၾကီး
ၾကပ္ဖို.နဲ့ Foreman မွာေတာ့ဂိုေဒါင္ထဲကိုဝင္လာမယ့္ကုန္ေခ်ာ၊ကုန္ၾကမ္းေတြကိုထိမ္းသိမ္းဖို.ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီ Foreman ကို က်ေနာ္တို.
ရံုးခ်ဳပ္က Human Resource ကဘယ္လိုသေဘာေတြေၾကာင့္ခန္.အပ္လိုက္တယ္မသိဘူးဗ်၊ ဒီလူဟာ Computer application ေတြနဲ့ပတ္
သတ္ၿပီး MS Word ၊ MS Excel ေတြကိုလံုးဝမတက္ပါဘူး။ လံုးဝမတက္ပါဘူးလို.ဘာလို.ေၿပာရတာလဲဆိုရင္ excel မွာဇယားေလးေတာင္
မခ်တက္လို.က်ေနာ္မွာသင္ေပးလိုက္ရတာ၊ ခဏခဏၿဖစ္လာလို.ပါ။ က်ေနာ္တို႕ Section အသစ္ရဲ့ရံုးကိုဖြင့္ၿပီးသိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဒီ Foreman ရဲ့အလုပ္သမားေတြကိုဆက္ဆံတာအစဥ္မေၿပမွဳေတြစၾကားလာရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္သူ.လက္ေအာက္မွာဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။
ဒါမယ့္သူ႕ကိုယ္သူငါ Foreman ကြဆိုၿပီးလူေတြကိုေမာက္မာတယ္လို.အသံေတြၾကားလာရတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ Supervisor နဲ့ဘယ္မွာ
ဘယ္လိုၿငိၾကတယ္မသိဘူးသူနဲ့အဲ့ဒီကစၿပီးမတည့္ၾကေတာ့ဘူး။ Supervisor ကေတာ့စလံုးတရုတ္အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးပါ။ စလံုးေတြထံုးစံ
အတိုင္း Complain ကမ်ား၊ မေကာင္းၿမင္ကမ်ားဆိုေတာ့ဒီ Foreman နဲ့ပတ္သတ္ၿပီးတစ္ခုမွအေကာင္းမၿမင္ေတာ့ပါဘူး။ Foreman ကလဲ
ငါ့ Supervisor မဟုတ္ဘူးကြဆိုၿပီးကလန္ကဆန္လုပ္ဆိုေတာ့ခဏခဏစကားမ်ားၾကပါတယ္။ သူတို.ကတကယ္ေတာ့လုပ္ငန္းခ်င္းအရမ္း
ကိုဆက္စပ္မွဳရွိတာပါ။ က်ေနာ္႕ရဲ့ Position ကေတာ့ Department အားလံုးနီးပါးနဲ့အဆက္အဆံရိွတယ္ဆိုေပမယ့္ Foreman နဲ့ကေတာ့
လစဥ္လခ်ဳပ္စာရင္းေတြခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာပဲဆက္ဆံမွဳရွိတယ္ဆိုေတာ့သိပ္မထိေတြ႕တာမ်ားပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ Foreman မွာအလုပ္
အေတြအၾကံဳကလဲမရွိ၊ဘာမွလဲမတက္ေတာ့သူနဲ့ထိေတြ.ရတဲ့လူတိုင္းကိုအေတာ္ေလးဒုကၡေပးတယ္လို.ေၿပာရမွာဗ်။ သူကေၿပာရရင္သူမ်ား
ထက္ကိုပိုပိုထူးခ်င္တဲ့သေဘာမွာရွိတာ၊ ညေနအလုပ္ၿပီးလို. Time card ကိုၿဖတ္တဲ့အခါသူမ်ားထက္ ၁ မိနစ္အလိုမွာၿဖတ္တာ၊ ရံုးလာ ေနာက္က်ရင္လစာၿဖတ္ခံရမွာဆိုးလို.မန္ေနဂ်ာကိုသြားၿပီးလက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာတို.ခဏခဏလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့သူနဲ့ပတ္သတ္
ၿပီးက်ေနာ္တို.မန္ေနဂ်ာကလဲသိပ္ၾကည့္မရပါဘူး။ ၿပသနာဆိုလို.ေန.စဥ္မွာဒီ Supervisor နဲ့ Foreman တို.ရဲ့ e-mail ေတြပလူပ်ံေနၾက
တာပဲရွိေတာ့မန္ေနဂ်ာခမ်ာ၊ ေခါင္းကိုက္စရာၿဖစ္ေနရတယ္။
ခုနကအေၾကာင္းကိုဆက္ရရင္ေတာ့ Supervisor က BBQ Party ကိုၾကိဳတင္ၿပင္စဥ္ဖို သြားတဲ့အဖြဲ႕မွာလိုက္သြားမွာဆိုေတာ့အဝတ္လဲခန္း ထဲမွာေရာက္ေနတာကိုအဲ့ဒီေနရာထိသြားၿပီးသူ.ကိုဆဲတဲ့ကိစၥကိုသြားတိုင္ပါတယ္။ ဒါနဲ့Supervisor ကခ်က္ခ်င္းပဲၿဖစ္တဲ့ေနရာကိုလိုက္သြား
ၿပီးေတာ့ခနကဆဲတဲသူကိုေမးပါတယ္၊ဆဲတဲ့သူကဘာၿဖစ္လို.ဆဲလိုက္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ့ ဟိုဟာနဲ႕ႏွိဳင္းဆဲတယ္ဆိုတာမဟုတ္ဖူးဆိုၿပီး
ၿငင္းတယ္ဗ်ာ။ Foreman ကလဲသူေၿပာတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းခံၿငင္းတယ္။ ဒါနဲ. Supervisor ကဒီကိစၥဟာအေသးအဖြဲေလးၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္မွေၿဖရွင္းေပးမယ္ေၿပာကိုလက္မခံပဲ၊ ခင္ဗ်ားကိုဟိုဟာနဲ့ႏွိဳင္းေၿပာရင္ၾကိဳက္မလားဆိုတဲ့စကားကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီးထပ္ကာထပ္ကာ ေၿပာတယ္တဲ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ့ Supervisor ကေဒါသကိုမထိမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲသူ.ရင္ဖက္ကိုတြန္းၿပီးလက္သီးနဲ့ထိုးမလို.လုပ္ေတာ့ေဘးနားကလူေတြ
ဝင္ဆြဲတာနဲ့ဟိုတစ္ေယာက္လက္သီးစာမမိလိုက္ဘူး(သို.ေသာ္ေနာင္ခံုရံုးစစ္ေတာ့လက္သီးနဲ့ထိုးမိေၾကာင္းေၿပာတယ္)။ ဒီလိုနဲ.ခ်က္ခ်င္းပဲ
မန္ေနဂ်ာကိုဖံုးဆက္ၿပီးတိုင္တယ္။ မန္ေနဂ်ာကလိုက္လာၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚေမးေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ဘာစိတ္ကူးေပါက္ သြားတယ္မသိဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ Chief Supervisor ေတြကိုေခၚၿပီးေတာ့၊ ခံုရံုးလုပ္ၿပီးစစ္မယ္ဆိုေတာ့က်ေနာ္မသိမသာေလးေနေပမယ့္ Jonathan အစည္းအေဝးခန္းထဲလာခဲ့လို.ေခၚေတာ့အသံဖမ္းဖို.ဖံုးေလးယူ၊ စာရြက္ေတြယူၿပီးလိုက္သြားရေတာ့တယ္။ ခံုရံုးမွာေတာ့ၿဖစ္တဲ့
အခ်ိန္မွာရွိေနတဲ့အလုပ္သမားေတြကိုတစ္ေယာက္ခ်င္းစီေခၚေမးပါတယ္။ အားတက္သေရာေမးတာကေတာ့အရင္စလံုးကြန္မန္ဒိုတပ္မွာ
အမွဳထမ္းခဲ့တဲ့ခုနက Foreman ရဲ့အထက္အရာရွိပါ။ သက္ေသေတြကတရုတ္၊ကုလား၊ မေလး အစံုဆိုေတာ့အၿဖစ္အပ်က္ကိုေသၿခာ အတိအက်သိခ်င္တဲ့အတြက္သူတို.ေၿပာခ်င္တဲ့ဘာသာစကားနဲ့ေပးေၿပာေတာ့ English လိုနဲ့ၿမန္မာလိုႏွစ္မ်ိဳးပဲနားလည္တဲ့ က်ေနာ္မွာဒုကၡ
ေပါ့ဗ်ာ။ ကုလားကလဲကုလားဖက္လိုက္ေၿပာ၊ တရုတ္ကလဲတရုတ္ကလိုက္ေၿပာ၊ Supervisor ဆိုတဲ့ဟာကသူတို.ရဲ့အထက္လူၾကီးဆိုေတာ့
အမွန္ကိုသိပ္မေၿပာၾကဘူးဗ်။ စစ္တာ ၂ နာရီၾကာလာတဲ့အၿပင္ေန.လည္စာေတာင္မစားရေသးေတာ့က်ေနာ္ကအၿမန္ကိုၿပီးေစခ်င္ေနၿပီ။
ဒီလိုနဲ့သက္ေသေတြေခၚစစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္စံုတရာခ်ရေတာ့မယ္၊ အဲ့ဒီေတာ့ကိုယ့္အၿမင္ကိုယ္ေၿပာၾကဆိုေတာ့ အားလံုးလိုလိုက Supervisor လြန္ေၾကာင္း၊သူ႕ကိုအေရးယူသင့္ေၾကာင္းေၿပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့တိတ္တိတ္ေနၿပီးသူတို.ေၿပာသမွ်
ပဲနားေထာင္ေနတယ္။ ၿပသနာတစ္ခုလံုးရဲ့အစၿဖစ္တဲ့အလုပ္သမားတရုတ္ကိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ကထုတ္ပစ္ဖို႕ဆံုးၿဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႕မန္ေနဂ်ာကႏွစ္ေယာက္စလံုးကို (၃) ရက္တာဝန္မွယာယီရပ္စဲထားၿပီးဒီကိစၥကိုရံုးခ်ဳပ္ရဲ့ HR Dept ကိုတင္ၿပၿပီးဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ခိုင္း မယ္ဆိုေတာ့ Foreman ရဲ့ Chief Supervisor ကကန့္ကြက္တယ္၊ သူ.လူမွာအၿပစ္မရွိေၾကာင္း၊အတြန္းလဲခံရေသးတယ္၊ အေရးယူလဲခံ ရေသးဆိုရင္ အဓိၶပါယ္မရွိေၾကာင္း၊သူ.မွာေရွ႕လကို long holiday သြားမွာၿဖစ္လို႕သူ႕လူကိုအလုပ္ထုတ္လို.မၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေၿပာေရာဗ်ာ။ မန္ေနဂ်ာကလဲမၿဖစ္ေၾကာင္းလူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိကုန္ၿပီဆိုေတာ့မေၿပာပဲ HQ ကသိသြားရင္ၿပသနာၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေၿပာေတာ့ဘာ
မွမတက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္စိတ္ထင္ကေတာ့သိပ္ၿပီးၾကီးက်ယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ပဲ၊တမင္တကာသူ႕ကိုေန႕စဥ္ဒုကၡေပးေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္
လံုးကိုရွင္းပစ္ခ်င္တာနဲ့ HQ ကိုစီရင္ခိုင္းလိုက္တာပါ။ စစ္ေဆးတဲ့ကိစၥေတြလဲၿပီးေရာ Jonathan Suspecting letter ေလးေရးလိုက္ပါအံုး
ဆိုေတာ့တခါမွမေရးဖူးေတာ့မနည္းၾကီးၾကိဳးစားေရးေပးလိုက္ရတယ္။
ေနာက္ေန.မွာေတာ့က်ေနာ့္မွာမန္ေနဂ်ာreport ေရးဖို.အတြက္သက္ေသေတြရဲ့ထြက္ခ်က္ေတြကိုၿပင္စဥ္ေပးရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အရလုပ္ရတာပါ၊ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္က bbq party တက္လာတဲ့နိပြန္မာစတာ GM ကႏွစ္ေယာက္စလံုးက အလုပ္မွထုတ္ပစ္ လိုက္ဖို.ေၿပာလိုက္တယ္လို.ၾကားလိုက္ၿပီးသား။ ေနာက္ ၃ ရက္အၾကာမွာေတာ့ HQ ကေနႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုေခၚၿပီးအလုပ္မွထုတ္လိုက္
ေၾကာင္းစာကိုေပးပါတယ္။ Director အဆင့္ကေနဆံုးၿဖတ္တာဆိုေတာ့ေစာဒကလံုးဝတက္လို႕မရၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ေနာက္ဆက္တြဲအေန
နဲ့Supervisor ကက်ေနာ္တို.ရံုးခြဲေလးမွာၿဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့တခိ်ဳ.အေၾကာင္းေလးေတြကို HQ ကိုေဖာ္ေကာင္လုပ္သြားေတာ့မန္ေနဂ်ာကိုေၿဖရွင္း
ခ်က္ေတာင္း၊ မန္ေနဂ်ာကသူေၿဖရွင္းဖို.အတြက္အခ်က္အလက္ေတြကိုက်ေနာ္တို.စီကေတာင္းနဲ့ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အလုပ္ေတြမေန႕ကမွၿပီး
သြားပါေတာ့တယ္။
ဇာတ္သိမ္းရရင္ေတာ့ Foreman မွာလဲမိန္းမယူမလို.ေငြစုေနတာကေနႏွဳတ္မေစာင့္စည္းႏိုင္မွဳ၊အခ်ိန္အခါနဲ့သူတပါး အရိပ္အကဲကို နားမလည္ေတြေၾကာင့္အလုပ္ေကာင္းတစ္ခုကေနဆံုးရွံးခဲ့ရတယ္။ Supervisor မွာလဲပင္စင္ယူခါနီးအရြယ္ၾကမွေဒါသကိုမထိမ္းသိမ္းႏိုင္
တာေၾကာင့္အစဥ္ေၿပတဲ့အလုပ္ကေနဆံုးရွံးရပါတယ္။ Company အေနနဲ႕လဲခန္.ထားၿပီးသားဝန္ထမ္းေတြကိုထုတ္ရေတာ့အသစ္ၿပန္ခန္႕
ဖို႕အတြက္ေၾကာ္ၿငာေခၚရအင္တာဗ်ဴးရနဲ႕အလုပ္ေတြမ်ားၿပီးလူ.စြမ္းအားအရင္းအၿမစ္ေတြဆံုးရုံးရပါတယ္။ က်ေနာ္မွာလဲအလုပ္ပိုေတြလုပ္
ရ၊အသစ္ေရာက္လာမယ့္လူေတြအတြက္လိုအပ္တာေတြစီစဥ္ေပးရနဲ႕က်ေနာ္ရဲ့ blog ေရးဖို.၊၊ facebook လုပ္ဖို.၊ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို.အခ်ိန္ေတြ
ဆံုးရံုးရေတာ့၊ တခဏေလးၿဖစ္လိုက္တဲ့ေဒါသေၾကာင့္ၿဖစ္ရဲ့တဲ့ဆံုးရံုးမွဳေတြထဲကက်ေနာ္တို႕ဘာဆိုဘာမွမရလိုက္ပါဘူး။ ၿဖစ္လာတဲ့ေဒါသ ကိုေလ်ာ့တရားနဲ့ဆင္ၿခင္ၿပီးအတက္ႏိုင္ဆံုးသည္းခံၿပီးေလာကမွာအေကာင္းၿမင္ဝါဒေရွ.ရွဳၿပီးေနထိုင္သြားဖို.အင္မတန္မွအေရးၾကီးပါတယ္။
Friday, June 4, 2010
စကၤာပူတြင္ ၄ ႏွစ္ၾကာေသာအခါ
ဒီ blog မွာ post မလုပ္တာလဲၾကာ၊ ေရးလက္စေတြကလဲ လက္စမသတ္ရေသးခင္ၾကားထဲ စလံုးမွာ ေနတာ ၄ ႏွစ္ၿပည့္တာေလးသတိ
ရတာနဲ့ခ်ေရးမိတာ။ က်ေနာ္ facebook note ေပၚကေရးထားတာေတြပဲဒီမွာၿပန္ post လုပ္ၿဖစ္မွာပါ။
အခု၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၆) ရက္ေန.ဆိုရင္ က်ေနာ္စလံုးကို ေၿခခ်မိတာ (၄) ႏွစ္တင္းတင္းၿပည့္တဲ့ေန႕ပါ။ အမွတ္တရေလး တစ္ခုအေနနဲ႕ စလံုးေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းအၿဖစ္ေလးေတြကို အမွတ္တရခ်ေရးမိတာပါ။ ဒီေလးႏွစ္တာအတြင္း အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရုံးကန္မွဳ
မ်ားစြာ နဲ႕ၿဖတ္သန္းခဲ့တာ ယေန႕တိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာထၿပီး ပါပါးနဲ႕မာမား ကိုကန္ေတာ့၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ညီဝမ္းကြဲကားနဲ႕ ရန္ကုန္အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာကို တစ္ေယာက္ထဲထြက္ခဲ့တာ၊ ထံုးစံအတိုင္းက်ေနာ္ကိုဘယ္သူ မွလိုက္ပိုမယ့္သူေတာ့မရွိပါဘူး။ ေလဆိပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဝန္ထမ္းအလုပ္သမားေတြကေတာ့ အစဥ္သင့္ ေစာင့္ေနၾကပါရဲ့။
က်ေနာ့္ကိုလိုက္ပို႕မယ္ဆိုၿပီး ေၿပာထားတဲ့ တစ္ေယာက္ကမလာတဲ့အဆံုး MAI ေကာင္တာမွာ ခ်က္ကင္ဝင္လိုက္ၿပီး ေလဆိပ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕စကားထိုင္ေၿပာေနလိုက္တယ္။ အခ်ိန္နီးလာ ေတာ့အရမ္းခင္တဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က -
“ကိုၾကီး အတြင္းကိုဝင္သင့္ပါၿပီ၊ မလာေတာ့ပါဘူး၊ ေစာင့္မေနပါနဲ႕ေတာ့“ ဆိုေတာ့ ဆက္မေစာင့္ေတာ့ပဲ Departure Hall ထဲ တစ္ေယာက္ထဲဝင္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တံုးက ရန္ကုန္ေလဆိပ္က upgrade မလုပ္ရေသး ေတာ့ေလယာဥ္စီကို bus ကားၾကီး ေတြနဲ႕ ေခၚသြားရတာ။ က်ေနာ္ဝယ္ထားတဲ့လမ္းေၾကာင္းက စလံုးကို ဘန္ေကာက္မွတဆင့္သြားဖို.ပါ။ Air Baganမွာစလံုးကို မထြက္လာခင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ေလေၾကာင္းလက္မွတ္ကိုယ္စားလည္ တစ္ခ်ိဳ.နဲ့ခင္ေနတာနဲ့ Nice Fare Travel Agent မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ၿပီးအသက္သာဆံုးေစ်းႏွဳံးကိုရွာခိုင္းတာ ရန္ကုန္ကေနဘန္ေကာက္ကို MIA နဲ႕ ဘန္ေကာက္ကေနစလံုးကို Cathay Pacific နဲ႕ စလံုးက ေနရန္ကုန္ကို MAI နဲ႕ဆိုၿပီး round trip လက္မွတ္ကို US$350 ပဲက်ပါတယ္။ အဲ့ဒီတံုးကတုိက္ရိုက္ကို ၆ လ လက္မွတ္ ၄၀၀ ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ လက္မွတ္ကအလြန္သက္သာတာေပါ့။ အခ်ိန္ေတာ့နဲနဲကုန္တာေပါ့ေလ။
ရန္ကုန္ကေနဘန္ေကာက္ကို MIA ရဲ့တစ္စင္းတည္းေသာဌားထားတဲ့ McDonald Douglas (now Boeing) MD-80 ေလယာဥ္ေလးနဲ႕ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း economy class ရဲ့ေရွ.ဆံုးခံုတန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲပါ။ ေဘးခံုတန္းမွာေတာ့ ဒုဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးခ်စ္ေဆြရဲ့ သမီးမိသားစုကိုေတြ.တယ္။ ေလယာဥ္တက္ေတာ့ရင္ထဲမွာဟာခနဲၿဖစ္သြားတာနဲ တူတူခံစားမွဳတစ္ခု အေနနဲ.မိသားစုနဲ.ေဝးရာ၊ ခ်စ္တဲ့သူ ေတြနဲ.ေဝးရာ အမိၿမန္မာၿပည္ ကေနထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာသိရေတာ့ ဝမ္းနည္းတဲ့မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေရွ႕မွာ ဘာေတြရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ၿဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ တိုင္တပါးကို အရာရာ ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုၿပီးထြက္ခြာခဲ့တာ။ ေလယာဥ္ေပၚ မွာေကြ်းတာလဲ မယ္မယ္ရရ မစားၿဖစ္ ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ကို ၄၅ မိနစ္အတြင္း ဆိုက္ေရာက္ ၿပီး၊ Transfer ေကာင္တာကိုရွာ၊ စလံုးကိုဆက္ ပ်ံဖို.boarding pass ထုတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိဘူး၊ ေလယာဥ္မွာ full flight ၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္ထင္တာပဲ က်ေနာ္ကို Business Class ကို Upgrade လုပ္ေပးေၾကာင္းေကာင္တာက ယိုးဒယားမကေၿပာေတာ့ေတာ္ေတာ္အံၾသသြားတာ။ ပထမေတာ့ရန္ကုန္က မထြက္လာခင္ MIA ရံုးခ်ဳပ္ကို VIP request လုပ္ထားလို.လားလို႕ထင္မိေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္မွာပဲရွိေသးတယ္။ စလံုးကိုစီးရမယ့္ ေလယာဥ္ကေန႕ခင္း ၁ နာရီမွာ ထြက္မွာ ဆိုေတာ့ေလဆိပ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးဘန္ေကာက္မွာေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းစီ ဖံုးဆက္ၿပီး လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။ ၁၂ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ စလံုးကိုဆက္ၿပီးပ်ံသန္းဖို.အတြက္ departure gate မွာေစာင့္ေနၿပီး ခဏေန ေတာ့boarding ေခၚပါတယ္။ economy class နဲ့ Business Class တန္းကိုႏွစ္ခု ခြဲထားေတာ့ ဘယ္ဝင္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရေသး တယ္။ ကိုယ့္ Boarding Pass က Business Class ေပမယ့္ရိုတ္တရက္ဆိုေတာ့မသြားရဲဘူး။ ေနာက္ေတာ့ၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ဆိုၿပီး Business Class သီးသန့္ဝင္ေပါက္ကိုဝင္သြားေတာ့ gate staff ကဘာမွမေၿပာပဲ boarding pass တစ္ပိုင္း ကိုယူလိုက္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္စီးရမယ့္ ေလယာဥ္က Boeing 747 ဆိုတာသိရေတာ့အေတာ္ေပ်ာ္သြားတာ။ 747လိုႏွစ္ထပ္ေလယာဥ္ တစ္ခါမွ မစီးဖူးဘူး ေလ။ Business Class ဆိုေတာ့ေလယာဥ္ရဲ့ေရွ.ပိုင္းမွာတစ္ေယာက္ခ်င္းစီသီးသန့္ထိုင္ရတာ။ စလံုးကို စီးရတဲ့၃ နာရီနီးပါး ခရီးစဥ္က ေတာ့ဇိမ္အၿပည့္ပါပဲ။
စလံုးခ်န္ဂီေလဆိပ္ Terminal 1 ေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကေစာင့္ေနတယ္။ Taxi နဲ႕သူတို.ေနတဲ့ Clementiကအိမ္ကိုေခၚသြားၾကတယ္။ သူတို႕ကိုပဲစလံုးေရာက္ရင္ ေနဖို.အခန္းရွာခိုင္းထားတာ။ တကယ္တန္း ေမးၾကည့္ေတာ့အစဥ္မေၿပေသးဘူးတဲ့။ က်ေနာ့္မွာ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ေနဖို႕ကိစၥကို အပူတၿပင္းစဥ္းစားရေတာ့တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ Ang Mo Kio မွာေနတဲ့ သူတို.ရဲ့သူငယ္ခ်င္း လင္မယား အိမ္ ေခၚ သြားၿပီး အဲ့ဒီမွာပဲညအိပ္လိုက္ရတယ္။ သူတို႕ကမႏၱေလးဇာတိ၊စလံုးမွာ EP နဲ.ေနၾကတာ။ သူတို.နဲ့ဆိုေတာ္ေတာ္ခင္သြားၾကတာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၿမန္မာၿပည္မွာရွိတဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ PR ကိုတူတူတင္ၾကဖို. Appointment ယူၿပီးကာမွ ၿမန္မာၿပည္ ကို ၿပန္သြားၾကတာ။ တကယ္ပါသူတို.ကိုအရမ္းသတိရပါတယ္။ ညမွာေတာ့စလံုးမွာ ေနတဲ့ညီမဝမ္းကြဲ နဲ့ဖံုးေၿပာ ၿဖစ္ေတာ့ ေနဖို.အခန္းကို အပူတၿပင္းရွာေပးမယ္လို.ေၿပာတယ္။ အဲ့ဒီညမွာေတာ့ ႏုိးတစ္ဝက္အိပ္တစ္ဝက္နဲ႕ စကၤာပူရဲ့ ပထမဆံုး ညကိုၿဖတ္သန္း လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူတို႕ေတြအကုန္ကအိပ္ၾကတံုး။ ဒါနဲ႕တစ္ေယာက္ထဲ အၿပင္ထြက္ၿပီးရထားဘူတာ ကိုသြား၊ ၾကားဖူးနားဝၿဖစ္ေနတဲ့ City Hall Pinisula ကိုသြားတာ။ မေန.ကသူငယ္ခ်င္း ကိုေဇာ္က ရထားစီးတာသင္ေပးထား ေတာ့စမ္းသြားၾကည့္တာ။ အနား ပတ္ဝန္းက်င္က Raffle City တို. Robinson တို.ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတံုး ကိုေဇာ္စီက ဖံုးလာတယ္ “ေဟ့ေရာင္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ငါတို.ကမင္းသြားမွသြားတက္ပါ့မလားဆိုၿပီးစိတ္ပူေနတာ“ တဲ့။ ညီမဝမ္းကြဲစီ ကလဲအခန္း ရၿပီဆိုၿပီဖံုးလာတယ္ဆိုေတာ့ Ang Mo Kio ကိုၿပန္ၿပီး ကိုေဇာ္တို.နဲ့တူတူ Clementi ကိုသြား၊ ဒီၾကားထဲအိမ္ၿပန္မေရာက္မီ၊ Clementi ကအလုပ္ရွာေပးတဲ့ Agent အိမ္ကို သြားၾက ေသးတယ္။ ဒီလူၾကီးကၿမန္မာေတြကိုအလုပ္ရွာေပးတာ အလြန္ေတာ္ဆိုပဲ။ regsitration fee ဆိုၿပီး ၅၀ ေတာင္းတယ္ဗ်။ က်ေနာ္မွာ လဲ ပိုက္ဆံ မပါသြားလို. မေပးခဲ့ဘူး။ သူတို.အိမ္ကိုၿပန္ၿပီး ညီမအလာကိုေစာင့္၊ အခန္းကလဲ Clementi မွာပဲဆို ေတာ့ taxi မဌားေတာ့ ပဲညီမ နဲ႕တူတူပါလာတဲ့ သူ.သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ့ အတူ က်ေနာ္ရဲ့ ပထမဆံုးစလံုးမွာ ေနၿဖစ္တဲ့ အခန္းကိုခ်ီတက္ၾကပါ ေတာ့တယ္။
အိမ္ရွင္က တရုတ္ၿမန္မာ အပ်ိဳၾကီးနဲ႕သူ.အေဖတို႕ႏွစ္ေယာက္ေနၾကတာ။ တစ္ခန္းကိုဌားတာေပါ့။ က်ေနာ့္ရဲ့ ပထမဆံုးအခန္းေဖာ္ ၿဖစ္လာ မယ့္ ကိုဇာနည္ ကအဲ့ဒီတံုးက NUS မွာေက်ာင္းတက္တံုး ထင္တယ္။ သူမ်က္နာကအလြန္ႏုေတာ့သူ႕ကို ကိုယ့္ထက္ ငယ္တယ္ထင္ၿပီး ညီေလးလို႕ ေခၚတာ။ ေနာင္အခါမွ က်ေနာ္ထက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ၾကီးမွန္းသိတယ္။ အခန္းခက ၂၀၀ နဲ့ Deposit က ၁၀၀ လား မသိဘူး ေပးရတယ္ဗ်။ ခုတင္တစ္လံုးနဲ့မွိဳ.ရာပါးေလးတစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ ေခါင္းအံုးနဲ့ေစာင္ကကိုယ့္ဟာနဲ႕ကိုဆိုေတာ့ က်ေနာ္မွာဘာမွမပါလာဘူးဗ်။ ကိုယ္ဒီမွာဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အလုပ္ရွာရမယ္မွန္းကမသိေတာ့ ပါလာတဲ့ေငြေလးပြန္းသြားမွာဆိုးလို.မဝယ္ရဲဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ပါလာတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ထဲကိုအဝတ္ေလး နဲနဲထည့္ၿပီးေခါင္းအံုးလုပ္၊ ခ်မ္းရင္ေတာ့ ပုဆိုးေလး ခ်ံဳအိပ္ခဲ့ရတယ္။ လကုန္ေတာ့အလုပ္ကလဲရၿပီ၊ ကိုဇာနည္ကလဲမဂၤလာေဆာင္မယ္လို.အစီအစဥ္ရွိထားေတာ့ Flat တစ္ခုလံုးဌားေနမယ္ဆိုလို႕ေၿပာေတာ့ က်ေနာ္လဲလိုက္ေနမယ္ဆိုၿပီး၊ သူတို.နဲ့တူတူ Chua Chu Kang ကိုေၿပာင္းသြားၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွ Luggage တစ္ေယာက္တစ္လံုးနဲ႕ အိမ္ပြဲစားကကူၿပီးေၿပာင္း ေပးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲတစ္ခန္းေနၿဖစ္တယ္။ ကိုဇာနည္နဲ႕မေမသဲတို. မဂၤလာေဆာင္ၾကေတာ့ က်ေနာ္ကအသိသက္ေသ အေနနဲ.လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္ဘဝရဲ့ပထမဆံုးမဂၤလာပြဲတစ္ခုနဲ. ပတ္သတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့က်ေနာ္လံုးဝမေမ့ဘူး၊ ဂုဏ္လဲယူတယ္။ သူတို.နဲ့တစ္ႏွစ္လံုးတူတူေနခဲ့ခင္မင္ခဲ့ၾကၿပီး မွက်ေနာ္တို.အကုန္လံုး Boon Lay ကိုေၿပာင္းတဲ့စီမွာ က်ေနာ္ရဲ့အလြန္ၿမန္ တဲ့မဆင္မၿခင္ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုနဲ့ဌားထားတဲ့အိမ္ကေန ၂ ပါတ္ပဲေနၿပီးေၿပာင္းရာကေနအခုထိက်ေနာ္တို.ၿပန္မေတြ.ၿဖစ္ခဲ့ၾက ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ Boon Lay မွာပဲ စလံုးအိမ္တစ္ခုမွာ တစ္ခန္းဌားေနလိုက္တာအခုခ်ိန္ထိ ၿမန္မာအိမ္မွာေနၿဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ၿပန္ေတြး မိ တိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး၊ ဝမ္းနည္းမိတယ္၊ က်ေနာ္အေပၚအင္မတန္ေကာင္း၊ ေဖာ္ေရြခင္မင္တဲ့သူေတြ နဲ့ ခ်စ္ၾကည္ေရး ပ်က္ေအာင္ ကိုယ္ကိုတိုင္ပဲဖန္တီးမိခဲ့တာ။ က်ေနာ္ကိုခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ကိုဇာနည္နဲ့မေမသဲကို ဒီကေနၿပီး ေတာင္းပန္ လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။
စလံုး ကိုထြက္လာေတာ့ၿမန္မာၿပည္ကေအာင္လက္မွတ္ေတြကိုတစ္ခုမွအသိအမွတ္မၿပဳဘူးထင္လို.ဘာတစ္ခုမွမယူခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲေနာက္ဆံုးေၿဖခဲ့တဲ့ Diploma ေအာင္လက္မွတ္က လဲမရေသးေတာ့မယူခဲ့မိဘူး။ဒီေရာက္ၿပီးမွ အဲ့ဒါေတြအကုန္လိုတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တံုးကေနထိုင္ခြင့္သက္တမ္းတိုးတာေလးကအစလိုတယ္ဆိုေတာ့အိမ္ကိုဖံုးဆက္ၿပီးပို.ခိုင္းရတယ္။
က်ေနာ္ စေရာက္တဲ့ေန႕ကစၿပီးေန႕တိုင္းလိုလို အလုပ္ရွာတယ္။ မနက္ကိုသတင္းစာဖတ္၊ walk in interview သြား၊ ရရာအလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုေပမယ့္အရည္အခ်င္း ေတြေက်ာ္လြန္ေနလို႕မခန္႕တာနဲ႕၊ S Pass ကိုေလွ်ာက္ေပးလို.မရတာနဲ႕အေတာ္မ်ားမ်ား အင္တာဗ်ဴး ေတြသြား ၿဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ အလုပ္မရမခ်င္း အၿပင္မထြက္တဲ့ေန႕ကိုမရွိသေလာက္ပဲ။ Directory ကိုၾကည့္ၿပီး စလံုးအေရွအေနာက္ေတာင္ေၿမာက္ အကုန္ကိုေရာက္ေအာင္သြားၿပီး walk in interview ေၿဖ၊ သူတို.ေခၚတဲ့ အင္တာဗ်ဴး ေၿဖနဲ့ က်ေနာ္မွာအင္တာဗ်ဴးေၿဖရတဲ့အေတြ.အၾကံဳ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုရလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႕စလံုးေရာက္ၿပီး (၃) ပါတ္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ Boonkeng မွာအင္တာဗ်ဴး တစ္ခုသြားထားတဲ့ထဲကဖံုးဆက္ၿပီးအလုပ္ Offer ေပးတယ္။ လစာကနည္းေသာ္လည္း ပဲမရရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာ ကို ေတြးပူၿပီး၊ အဲ့ဒီအလုပ္ကိုလက္ခံလိုက္တယ္ဗ်။ အဲ့ဒီအလုပ္မွာ ၁၁ လၾကာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့အဲ့ဒီမွာ လုပ္လိုက္မိတာ က်ေနာ္ရဲ့ စလံုးဘဝရဲ့ အေၿခခံအုတ္ၿမစ္ေကာင္းတစ္ခု ကိုရလိုက္တယ္လို.ေၿပာရမွာပါ။ သူေဌးမရဲ့အဆူအဆဲကို ေအာက္က်သည္းခံ၊ မာနကို ေလ်ာ့ၿပီး၊ ေနခ်င္တဲ့ေနရာေလးမွာ တစ္ေနရာေလးရေအာင္ အဲ့ဒီကေနၾကိဳးစားခဲ့တာယေန႕တိုင္မွာေတာ့ က်ေနာ္ အသင့္အတင့္ အေၿခက် သြားၿပီလို.ဆိုရမွာပါ။
က်ေနာ္ကိုစလံုးေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီးယေန.တိုင္လိုအပ္တဲ့အကူအညီေတြေပးခဲ့ၾကတ ဲ့ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအားလံုး၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ဘဝတသက္တာလံုးမွာ အမွတ္ရသြားပါ့မယ္။
ရတာနဲ့ခ်ေရးမိတာ။ က်ေနာ္ facebook note ေပၚကေရးထားတာေတြပဲဒီမွာၿပန္ post လုပ္ၿဖစ္မွာပါ။
အခု၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၆) ရက္ေန.ဆိုရင္ က်ေနာ္စလံုးကို ေၿခခ်မိတာ (၄) ႏွစ္တင္းတင္းၿပည့္တဲ့ေန႕ပါ။ အမွတ္တရေလး တစ္ခုအေနနဲ႕ စလံုးေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းအၿဖစ္ေလးေတြကို အမွတ္တရခ်ေရးမိတာပါ။ ဒီေလးႏွစ္တာအတြင္း အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရုံးကန္မွဳ
မ်ားစြာ နဲ႕ၿဖတ္သန္းခဲ့တာ ယေန႕တိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာထၿပီး ပါပါးနဲ႕မာမား ကိုကန္ေတာ့၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ညီဝမ္းကြဲကားနဲ႕ ရန္ကုန္အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာကို တစ္ေယာက္ထဲထြက္ခဲ့တာ၊ ထံုးစံအတိုင္းက်ေနာ္ကိုဘယ္သူ မွလိုက္ပိုမယ့္သူေတာ့မရွိပါဘူး။ ေလဆိပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဝန္ထမ္းအလုပ္သမားေတြကေတာ့ အစဥ္သင့္ ေစာင့္ေနၾကပါရဲ့။
က်ေနာ့္ကိုလိုက္ပို႕မယ္ဆိုၿပီး ေၿပာထားတဲ့ တစ္ေယာက္ကမလာတဲ့အဆံုး MAI ေကာင္တာမွာ ခ်က္ကင္ဝင္လိုက္ၿပီး ေလဆိပ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕စကားထိုင္ေၿပာေနလိုက္တယ္။ အခ်ိန္နီးလာ ေတာ့အရမ္းခင္တဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က -
“ကိုၾကီး အတြင္းကိုဝင္သင့္ပါၿပီ၊ မလာေတာ့ပါဘူး၊ ေစာင့္မေနပါနဲ႕ေတာ့“ ဆိုေတာ့ ဆက္မေစာင့္ေတာ့ပဲ Departure Hall ထဲ တစ္ေယာက္ထဲဝင္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တံုးက ရန္ကုန္ေလဆိပ္က upgrade မလုပ္ရေသး ေတာ့ေလယာဥ္စီကို bus ကားၾကီး ေတြနဲ႕ ေခၚသြားရတာ။ က်ေနာ္ဝယ္ထားတဲ့လမ္းေၾကာင္းက စလံုးကို ဘန္ေကာက္မွတဆင့္သြားဖို.ပါ။ Air Baganမွာစလံုးကို မထြက္လာခင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ေလေၾကာင္းလက္မွတ္ကိုယ္စားလည္ တစ္ခ်ိဳ.နဲ့ခင္ေနတာနဲ့ Nice Fare Travel Agent မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ၿပီးအသက္သာဆံုးေစ်းႏွဳံးကိုရွာခိုင္းတာ ရန္ကုန္ကေနဘန္ေကာက္ကို MIA နဲ႕ ဘန္ေကာက္ကေနစလံုးကို Cathay Pacific နဲ႕ စလံုးက ေနရန္ကုန္ကို MAI နဲ႕ဆိုၿပီး round trip လက္မွတ္ကို US$350 ပဲက်ပါတယ္။ အဲ့ဒီတံုးကတုိက္ရိုက္ကို ၆ လ လက္မွတ္ ၄၀၀ ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ လက္မွတ္ကအလြန္သက္သာတာေပါ့။ အခ်ိန္ေတာ့နဲနဲကုန္တာေပါ့ေလ။
ရန္ကုန္ကေနဘန္ေကာက္ကို MIA ရဲ့တစ္စင္းတည္းေသာဌားထားတဲ့ McDonald Douglas (now Boeing) MD-80 ေလယာဥ္ေလးနဲ႕ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း economy class ရဲ့ေရွ.ဆံုးခံုတန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲပါ။ ေဘးခံုတန္းမွာေတာ့ ဒုဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးခ်စ္ေဆြရဲ့ သမီးမိသားစုကိုေတြ.တယ္။ ေလယာဥ္တက္ေတာ့ရင္ထဲမွာဟာခနဲၿဖစ္သြားတာနဲ တူတူခံစားမွဳတစ္ခု အေနနဲ.မိသားစုနဲ.ေဝးရာ၊ ခ်စ္တဲ့သူ ေတြနဲ.ေဝးရာ အမိၿမန္မာၿပည္ ကေနထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ ဆိုတာသိရေတာ့ ဝမ္းနည္းတဲ့မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေရွ႕မွာ ဘာေတြရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ၿဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ တိုင္တပါးကို အရာရာ ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုၿပီးထြက္ခြာခဲ့တာ။ ေလယာဥ္ေပၚ မွာေကြ်းတာလဲ မယ္မယ္ရရ မစားၿဖစ္ ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ကို ၄၅ မိနစ္အတြင္း ဆိုက္ေရာက္ ၿပီး၊ Transfer ေကာင္တာကိုရွာ၊ စလံုးကိုဆက္ ပ်ံဖို.boarding pass ထုတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိဘူး၊ ေလယာဥ္မွာ full flight ၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္ထင္တာပဲ က်ေနာ္ကို Business Class ကို Upgrade လုပ္ေပးေၾကာင္းေကာင္တာက ယိုးဒယားမကေၿပာေတာ့ေတာ္ေတာ္အံၾသသြားတာ။ ပထမေတာ့ရန္ကုန္က မထြက္လာခင္ MIA ရံုးခ်ဳပ္ကို VIP request လုပ္ထားလို.လားလို႕ထင္မိေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္မွာပဲရွိေသးတယ္။ စလံုးကိုစီးရမယ့္ ေလယာဥ္ကေန႕ခင္း ၁ နာရီမွာ ထြက္မွာ ဆိုေတာ့ေလဆိပ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးဘန္ေကာက္မွာေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းစီ ဖံုးဆက္ၿပီး လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။ ၁၂ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ စလံုးကိုဆက္ၿပီးပ်ံသန္းဖို.အတြက္ departure gate မွာေစာင့္ေနၿပီး ခဏေန ေတာ့boarding ေခၚပါတယ္။ economy class နဲ့ Business Class တန္းကိုႏွစ္ခု ခြဲထားေတာ့ ဘယ္ဝင္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရေသး တယ္။ ကိုယ့္ Boarding Pass က Business Class ေပမယ့္ရိုတ္တရက္ဆိုေတာ့မသြားရဲဘူး။ ေနာက္ေတာ့ၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ဆိုၿပီး Business Class သီးသန့္ဝင္ေပါက္ကိုဝင္သြားေတာ့ gate staff ကဘာမွမေၿပာပဲ boarding pass တစ္ပိုင္း ကိုယူလိုက္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္စီးရမယ့္ ေလယာဥ္က Boeing 747 ဆိုတာသိရေတာ့အေတာ္ေပ်ာ္သြားတာ။ 747လိုႏွစ္ထပ္ေလယာဥ္ တစ္ခါမွ မစီးဖူးဘူး ေလ။ Business Class ဆိုေတာ့ေလယာဥ္ရဲ့ေရွ.ပိုင္းမွာတစ္ေယာက္ခ်င္းစီသီးသန့္ထိုင္ရတာ။ စလံုးကို စီးရတဲ့၃ နာရီနီးပါး ခရီးစဥ္က ေတာ့ဇိမ္အၿပည့္ပါပဲ။
စလံုးခ်န္ဂီေလဆိပ္ Terminal 1 ေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကေစာင့္ေနတယ္။ Taxi နဲ႕သူတို.ေနတဲ့ Clementiကအိမ္ကိုေခၚသြားၾကတယ္။ သူတို႕ကိုပဲစလံုးေရာက္ရင္ ေနဖို.အခန္းရွာခိုင္းထားတာ။ တကယ္တန္း ေမးၾကည့္ေတာ့အစဥ္မေၿပေသးဘူးတဲ့။ က်ေနာ့္မွာ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ေနဖို႕ကိစၥကို အပူတၿပင္းစဥ္းစားရေတာ့တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ Ang Mo Kio မွာေနတဲ့ သူတို.ရဲ့သူငယ္ခ်င္း လင္မယား အိမ္ ေခၚ သြားၿပီး အဲ့ဒီမွာပဲညအိပ္လိုက္ရတယ္။ သူတို႕ကမႏၱေလးဇာတိ၊စလံုးမွာ EP နဲ.ေနၾကတာ။ သူတို.နဲ့ဆိုေတာ္ေတာ္ခင္သြားၾကတာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၿမန္မာၿပည္မွာရွိတဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ PR ကိုတူတူတင္ၾကဖို. Appointment ယူၿပီးကာမွ ၿမန္မာၿပည္ ကို ၿပန္သြားၾကတာ။ တကယ္ပါသူတို.ကိုအရမ္းသတိရပါတယ္။ ညမွာေတာ့စလံုးမွာ ေနတဲ့ညီမဝမ္းကြဲ နဲ့ဖံုးေၿပာ ၿဖစ္ေတာ့ ေနဖို.အခန္းကို အပူတၿပင္းရွာေပးမယ္လို.ေၿပာတယ္။ အဲ့ဒီညမွာေတာ့ ႏုိးတစ္ဝက္အိပ္တစ္ဝက္နဲ႕ စကၤာပူရဲ့ ပထမဆံုး ညကိုၿဖတ္သန္း လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူတို႕ေတြအကုန္ကအိပ္ၾကတံုး။ ဒါနဲ႕တစ္ေယာက္ထဲ အၿပင္ထြက္ၿပီးရထားဘူတာ ကိုသြား၊ ၾကားဖူးနားဝၿဖစ္ေနတဲ့ City Hall Pinisula ကိုသြားတာ။ မေန.ကသူငယ္ခ်င္း ကိုေဇာ္က ရထားစီးတာသင္ေပးထား ေတာ့စမ္းသြားၾကည့္တာ။ အနား ပတ္ဝန္းက်င္က Raffle City တို. Robinson တို.ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတံုး ကိုေဇာ္စီက ဖံုးလာတယ္ “ေဟ့ေရာင္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ငါတို.ကမင္းသြားမွသြားတက္ပါ့မလားဆိုၿပီးစိတ္ပူေနတာ“ တဲ့။ ညီမဝမ္းကြဲစီ ကလဲအခန္း ရၿပီဆိုၿပီဖံုးလာတယ္ဆိုေတာ့ Ang Mo Kio ကိုၿပန္ၿပီး ကိုေဇာ္တို.နဲ့တူတူ Clementi ကိုသြား၊ ဒီၾကားထဲအိမ္ၿပန္မေရာက္မီ၊ Clementi ကအလုပ္ရွာေပးတဲ့ Agent အိမ္ကို သြားၾက ေသးတယ္။ ဒီလူၾကီးကၿမန္မာေတြကိုအလုပ္ရွာေပးတာ အလြန္ေတာ္ဆိုပဲ။ regsitration fee ဆိုၿပီး ၅၀ ေတာင္းတယ္ဗ်။ က်ေနာ္မွာ လဲ ပိုက္ဆံ မပါသြားလို. မေပးခဲ့ဘူး။ သူတို.အိမ္ကိုၿပန္ၿပီး ညီမအလာကိုေစာင့္၊ အခန္းကလဲ Clementi မွာပဲဆို ေတာ့ taxi မဌားေတာ့ ပဲညီမ နဲ႕တူတူပါလာတဲ့ သူ.သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ့ အတူ က်ေနာ္ရဲ့ ပထမဆံုးစလံုးမွာ ေနၿဖစ္တဲ့ အခန္းကိုခ်ီတက္ၾကပါ ေတာ့တယ္။
အိမ္ရွင္က တရုတ္ၿမန္မာ အပ်ိဳၾကီးနဲ႕သူ.အေဖတို႕ႏွစ္ေယာက္ေနၾကတာ။ တစ္ခန္းကိုဌားတာေပါ့။ က်ေနာ့္ရဲ့ ပထမဆံုးအခန္းေဖာ္ ၿဖစ္လာ မယ့္ ကိုဇာနည္ ကအဲ့ဒီတံုးက NUS မွာေက်ာင္းတက္တံုး ထင္တယ္။ သူမ်က္နာကအလြန္ႏုေတာ့သူ႕ကို ကိုယ့္ထက္ ငယ္တယ္ထင္ၿပီး ညီေလးလို႕ ေခၚတာ။ ေနာင္အခါမွ က်ေနာ္ထက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ၾကီးမွန္းသိတယ္။ အခန္းခက ၂၀၀ နဲ့ Deposit က ၁၀၀ လား မသိဘူး ေပးရတယ္ဗ်။ ခုတင္တစ္လံုးနဲ့မွိဳ.ရာပါးေလးတစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ ေခါင္းအံုးနဲ့ေစာင္ကကိုယ့္ဟာနဲ႕ကိုဆိုေတာ့ က်ေနာ္မွာဘာမွမပါလာဘူးဗ်။ ကိုယ္ဒီမွာဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အလုပ္ရွာရမယ္မွန္းကမသိေတာ့ ပါလာတဲ့ေငြေလးပြန္းသြားမွာဆိုးလို.မဝယ္ရဲဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ပါလာတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ထဲကိုအဝတ္ေလး နဲနဲထည့္ၿပီးေခါင္းအံုးလုပ္၊ ခ်မ္းရင္ေတာ့ ပုဆိုးေလး ခ်ံဳအိပ္ခဲ့ရတယ္။ လကုန္ေတာ့အလုပ္ကလဲရၿပီ၊ ကိုဇာနည္ကလဲမဂၤလာေဆာင္မယ္လို.အစီအစဥ္ရွိထားေတာ့ Flat တစ္ခုလံုးဌားေနမယ္ဆိုလို႕ေၿပာေတာ့ က်ေနာ္လဲလိုက္ေနမယ္ဆိုၿပီး၊ သူတို.နဲ့တူတူ Chua Chu Kang ကိုေၿပာင္းသြားၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွ Luggage တစ္ေယာက္တစ္လံုးနဲ႕ အိမ္ပြဲစားကကူၿပီးေၿပာင္း ေပးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲတစ္ခန္းေနၿဖစ္တယ္။ ကိုဇာနည္နဲ႕မေမသဲတို. မဂၤလာေဆာင္ၾကေတာ့ က်ေနာ္ကအသိသက္ေသ အေနနဲ.လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္ဘဝရဲ့ပထမဆံုးမဂၤလာပြဲတစ္ခုနဲ. ပတ္သတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့က်ေနာ္လံုးဝမေမ့ဘူး၊ ဂုဏ္လဲယူတယ္။ သူတို.နဲ့တစ္ႏွစ္လံုးတူတူေနခဲ့ခင္မင္ခဲ့ၾကၿပီး မွက်ေနာ္တို.အကုန္လံုး Boon Lay ကိုေၿပာင္းတဲ့စီမွာ က်ေနာ္ရဲ့အလြန္ၿမန္ တဲ့မဆင္မၿခင္ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုနဲ့ဌားထားတဲ့အိမ္ကေန ၂ ပါတ္ပဲေနၿပီးေၿပာင္းရာကေနအခုထိက်ေနာ္တို.ၿပန္မေတြ.ၿဖစ္ခဲ့ၾက ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ Boon Lay မွာပဲ စလံုးအိမ္တစ္ခုမွာ တစ္ခန္းဌားေနလိုက္တာအခုခ်ိန္ထိ ၿမန္မာအိမ္မွာေနၿဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ၿပန္ေတြး မိ တိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး၊ ဝမ္းနည္းမိတယ္၊ က်ေနာ္အေပၚအင္မတန္ေကာင္း၊ ေဖာ္ေရြခင္မင္တဲ့သူေတြ နဲ့ ခ်စ္ၾကည္ေရး ပ်က္ေအာင္ ကိုယ္ကိုတိုင္ပဲဖန္တီးမိခဲ့တာ။ က်ေနာ္ကိုခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ကိုဇာနည္နဲ့မေမသဲကို ဒီကေနၿပီး ေတာင္းပန္ လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။
စလံုး ကိုထြက္လာေတာ့ၿမန္မာၿပည္ကေအာင္လက္မွတ္ေတြကိုတစ္ခုမွအသိအမွတ္မၿပဳဘူးထင္လို.ဘာတစ္ခုမွမယူခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲေနာက္ဆံုးေၿဖခဲ့တဲ့ Diploma ေအာင္လက္မွတ္က လဲမရေသးေတာ့မယူခဲ့မိဘူး။ဒီေရာက္ၿပီးမွ အဲ့ဒါေတြအကုန္လိုတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တံုးကေနထိုင္ခြင့္သက္တမ္းတိုးတာေလးကအစလိုတယ္ဆိုေတာ့အိမ္ကိုဖံုးဆက္ၿပီးပို.ခိုင္းရတယ္။
က်ေနာ္ စေရာက္တဲ့ေန႕ကစၿပီးေန႕တိုင္းလိုလို အလုပ္ရွာတယ္။ မနက္ကိုသတင္းစာဖတ္၊ walk in interview သြား၊ ရရာအလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုေပမယ့္အရည္အခ်င္း ေတြေက်ာ္လြန္ေနလို႕မခန္႕တာနဲ႕၊ S Pass ကိုေလွ်ာက္ေပးလို.မရတာနဲ႕အေတာ္မ်ားမ်ား အင္တာဗ်ဴး ေတြသြား ၿဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ အလုပ္မရမခ်င္း အၿပင္မထြက္တဲ့ေန႕ကိုမရွိသေလာက္ပဲ။ Directory ကိုၾကည့္ၿပီး စလံုးအေရွအေနာက္ေတာင္ေၿမာက္ အကုန္ကိုေရာက္ေအာင္သြားၿပီး walk in interview ေၿဖ၊ သူတို.ေခၚတဲ့ အင္တာဗ်ဴး ေၿဖနဲ့ က်ေနာ္မွာအင္တာဗ်ဴးေၿဖရတဲ့အေတြ.အၾကံဳ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုရလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႕စလံုးေရာက္ၿပီး (၃) ပါတ္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ Boonkeng မွာအင္တာဗ်ဴး တစ္ခုသြားထားတဲ့ထဲကဖံုးဆက္ၿပီးအလုပ္ Offer ေပးတယ္။ လစာကနည္းေသာ္လည္း ပဲမရရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာ ကို ေတြးပူၿပီး၊ အဲ့ဒီအလုပ္ကိုလက္ခံလိုက္တယ္ဗ်။ အဲ့ဒီအလုပ္မွာ ၁၁ လၾကာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့အဲ့ဒီမွာ လုပ္လိုက္မိတာ က်ေနာ္ရဲ့ စလံုးဘဝရဲ့ အေၿခခံအုတ္ၿမစ္ေကာင္းတစ္ခု ကိုရလိုက္တယ္လို.ေၿပာရမွာပါ။ သူေဌးမရဲ့အဆူအဆဲကို ေအာက္က်သည္းခံ၊ မာနကို ေလ်ာ့ၿပီး၊ ေနခ်င္တဲ့ေနရာေလးမွာ တစ္ေနရာေလးရေအာင္ အဲ့ဒီကေနၾကိဳးစားခဲ့တာယေန႕တိုင္မွာေတာ့ က်ေနာ္ အသင့္အတင့္ အေၿခက် သြားၿပီလို.ဆိုရမွာပါ။
က်ေနာ္ကိုစလံုးေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီးယေန.တိုင္လိုအပ္တဲ့အကူအညီေတြေပးခဲ့ၾကတ ဲ့ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအားလံုး၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ဘဝတသက္တာလံုးမွာ အမွတ္ရသြားပါ့မယ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)