က်ေနာ္ ၏ ငယ္ဘဝ (၃)

ေနာက္ႏွစ္ က်ေနာ္တို. ရွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ.သူအတန္းမတူေတာ့ဘူးလား။ တူေသးလားသိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တန္းခြဲ အီး ကိုေရာက္သြားတယ္ေလ၊ က်ေနာ္လဲ တအားရွက္အိမ္ကလဲဆူေပါ့။ စိတ္ေလသြားတာေလ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ. ေလတာမ်ားသြားတယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးနဲ. နဲနဲ ရင္းႏွီးလာၿပီ။ က်ေနာ္ကို ေအာ္တိုေတြဘာေတြေရးေပးတယ္။ က်ေနာ္ခုထိမွတ္မိေသးတယ္၊ သူေရးေပးတဲ့စာသား ေလးကို ဟိုးအရင္ေခတ္ကရုပ္ရွင္မင္းသားနာမည္ဗ်ာ ဘေရႊ၊ လွေရႊ ဆိုလားဘာလားေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ကအဲ့ဒီေရွးတံုးက မင္းသားနဲ.တူလို.တဲ့ အဲ့ဒီမင္းသားပါတဲ့ရုပ္ရွင္ၾကည့္တိုင္း သတိရေနပါ့မယ္တဲ့ဗ်ာ။ ေကာင္းေရာ။ အဲ့ဒီတံုး ကေတာ့ သူ.ဆီကဘာေလးပဲရရေပ်ာ္တာေပါ့။ သူကညေနပိုင္းေက်ာင္း က်ေနာ္ကမနက္ပိုင္းဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတာ့ မတူေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ သူ.ကိုၾကိဳက္တံုးပဲ။ သူေက်ာင္းၿပန္တဲ့အခ်ိန္လဲ လိုက္ေသးတာပဲ။

အဲ့ဒီႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ေရၿပန္ကူးၿဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ထင္တယ္ (၇)တန္းေၿဖထားတဲ့ေႏြရာသီမွာ က်ေနာ္ကို ပါပါးေရကူးကန္ၿပန္ ပို.လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ကိုဆရာၾကီးတစ္ေယာက္စီမွာ အပ္ေပးၿပီး ေရကူးတက္တာထက္ ပိုၿပီး အားကစားမွာ ေရကူးဖက္မွာ ၿဖစ္ေၿမာက္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္ေသၿခာလုပ္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္ေရကူးရတာ ၾကိဳက္တယ္ေလ။ က်ေနာ္မနက္ေရာ ညေနေရာ Training ကိုေသၿခာလုပ္တာ အကူးလြန္ၿပီး အဆုတ္ထဲေရဝင္သြား လို.မာမားမွာ ေဆးခန္းပို.လိုက္ရတာအေမာ။ အဲဒါနဲ.ေနၿပန္ေကာင္းေတာ့ ညေနတစ္ခ်ိန္ပဲ ကူးေတာ့တယ္။ တိုးေတာ့တိုးတက္လာၿပီ ပါပါးမ်က္နာနဲ. က်ေနာ္ကို National Selection ေတြကိုေလ့က်င့္ေပးတဲ့ နည္းၿပခ်ဳပ္ ရဲ. Training အုပ္စုထဲ ကိုထဲေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ တအားၾကိဳးစားပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ အိမ္ၿပန္ က်ဴရွင္ၿပီးတာနဲ. ေရကူးကန္ ကို စက္ဘီးနဲ.ေၿပးတာ။ ညဆို (၈) နာရီေလာက္မွၿပန္ေရာက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ္ေရကူးကို အလြန္ကြ်မ္းက်င္လာတယ္၊ မီတာ ၂၀၀၀ ေလာက္ကို အရပ္မနားပဲကူးႏိုင္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အေတာ္ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ၊ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြလဲရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးအသစ္တစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားမိၿပန္ေရာ၊ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ေကာင္မေလးကက်ေနာ္ကို လံုးဝပါပဲဗ်ာ။ ဒါမယ့္သူနဲ. ကေတာ္ေတာ္ေတာ့ခင္ပါတယ္။ သူ.ကၿမန္မာၿပည္မွာ အေတာ္ဆံုး၊ က်ေနာ္ထင္တယ္အခုခ်ိန္ထိေတာင္ သူ.ကိုယွဥ္ႏိုင္တဲ့သူမရွိေလာက္ေသးဘူး။

အဲ့ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ ေရကူးသမားတစ္ေယာက္နဲ. က်ေနာ္ေရကူးၿပိဳင္ခဲ့ရတာေလးကို ေနာက္စာပိုဒ္ေတြမွာ ေဖာ္ၿပေပး သြားပါ့မယ္။ အဲ့ဒီတံုးကသူနဲ. အမွတ္တရေလးတစ္ခုက က်ေနာ္ကို မီတာ ၂၀ ၿမင့္တဲ့ ဒိုင္ဗင္စင္ေပၚကေနခုန္ခ်ခိုင္းၿခင္း ပါပဲ။ သူက မီတာ ၂၀ ေပၚကတက္ၿပီး ေရထဲကိုခုန္ခ်သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္ကိုလဲ သူ.လိုခုန္တဲ့၊ က်ေနာ္လဲ ေအာင္မယ္ ဘာလို.မရရမွာလဲမိန္းကေလးေတာင္ခုန္ခ်ႏိုင္တာ ငါလဲရမွာေပါ့ဆိုၿပီး မီတာ ၂၀ ေပၚကိုတက္သြားတာ အေပၚလဲေရာက္ေရာ အိုး ေအာက္ကိုငုပ္ၾကည့္လိုက္တာ ဒူးေတြေတာင္တုန္လာတယ္။ ဒါနဲ. မခုန္ဘူးဆိုၿပီး ေအာက္ကိုဆင္းေတာ့ မေရႊေခ်ာ ကေအာက္ကေနလွမ္းေအာ္ပါတယ္။ မရဘူးခုန္ကို ခုန္ရမယ္၊ မခုန္ရင္နင္နဲ. လံုးဝ မေခၚေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒုကၡုမွေကာင္းေကာင္းကိုေတြ.တာ၊ အစထဲကမေရွမိရင္ေကာင္းသား ခုမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေပါ့။ ဒါနဲ. က်ေနာ္ ေအာက္ကို ဆင္းၿပီး ညီွႏိွဳင္းလိုက္တာ၊ မီတာ ၂၀ ကေန ၁၀ မီတာ ကိုသေဘာတူ သြားတယ္။ ၁၀ မီတာကေတာ့ လံုးဝမေလ်ာ့ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ၁၀ မီတာေပၚတက္ၿပီး ေအာက္ကို လံုးဝမၾကည့္ပဲ ဒါရုိက္ခုန္ခ်လိုက္တာ၊ ရင္ထဲမွာ ဟာခနဲၿဖစ္ၿပီး ခနအတြင္း ေရေအာက္ ၁၅ ေပကိုေရာက္ေနတာသိ လိုက္ရတယ္။ ၁၅ မီတာကေမွာင္မဲၿပီး တကယ္ေၾကာက္စရာၾကီးဗ်ာ။ ေၿခေထာက္ေတြကိုအသားကုန္ ခတ္ရင္း ေရမ်က္နာၿပင္ေပၚ ကိုတက္ခဲ့တာ။ က်ေနာ္ ကေတြ.အၾကံဳမရွိေတာ့ ေရထဲကို က်ၿပီးၿပီးခ်င္း ေရကိုၿပန္ကန္တက္ဖို. မသိခဲ့တာေၾကာင့္ေရေအာက္ၾကမ္းၿပင္ထိ အလည္သြားလိုက္ရၿခင္းပါပဲ။ ဒါနဲ.မၿပီးေသးဘူး ဘယ္တံုးကမ်ား ႏိုပ္စက္ ဖို. အတိုးနဲ.ေစာင့္ေနတယ္ မသိဘူး ေနာက္တစ္ခါထပ္ခုန္ခ်ရမယ္တဲ့။ က်ေနာ္လဲ တစ္ခါခုန္ခ်ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ နဲနဲေတာ့ သတိၱ ေတြရွိလာၿပီေပါ့၊ က်ေနာ္ ေစ်းစစ္မေနေတာ့ ဘူး ၁၀ မီတာ ကေနထပ္ၿပီး ခုန္ခ်ခဲ့တာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလထဲမွာ ၾကာတာပဲဆို ၿပီး ေရၿပင္နဲ.မထိမီ အသက္ရွဳလို.ရေလာက္တယ္ဆို ၿပီးအရူးထ ေလထဲ အသက္ရူမိတာေရမ်က္နာၿပင္ နဲ.ထိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရွဳမိရက္သားၿဖစ္သြားလို. ႏွာေခါင္းထဲေရဝင္သြားေလရဲ.၊ သို.ေသာ္ဒီတစ္ခါေတာ့ ေရထဲ ေရာက္တာနဲ. ေၿခေရာ လက္ပါ အတင္းခက္ၿပီးၿပန္တက္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ေရၿပင္ေပၚ ၿပန္ေရာက္ လာခဲ့တယ္။

The Launch of The Blog

I offically launch my personal blog in the pubic, today on 12th March 2010, Friday, time 1500hrs. For the birthday celebration of someone who is special for me... Yesterday i posted my first post and allowed preview to my new girl friend Htwe Nge, for special honorary. Then, some of the people may annoy for i used the word " Launch " haha :) , in English quite easy to understand, but direct translate in Myanmar language then " လႊင့္တင္ " , So, someone told me that you sound like
" မီးပံုးပ်ံ လႊင့္တင္ တာၾကေနတာပဲ"

Now, i start to write about myself and on future, I will share about my life experiences and some travel experiences. For example like, " I m Sailor ", because I sailing when i was young, then " Super Gamer SOL " about how do I became gamer" , I will writing with two languages Myanmar and English, both would not be good writing. The reason why I have to write in English is i have a lots of non-Myanmar friends, so for them to read it. The purpose of the writing this blog is just for writing my biography and would like to keep in electronically about my colourful memories.

က်ေနာ္ ၏ ငယ္ ဘဝ (၂ )

က်ေနာ္တို. အဲ့ဒီအိမ္မွာေနတံုး ဆရာဝန္ၾကီးမ်ား က ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ပါဘူးလို. ေၿပာထားေပမယ့္ က်ေနာ့္္ရဲ. တစ္ဦးတည္း ေသာညီမေလး ကို ခြဲစိတ္ေမြးဖြား ခဲ့ပါတယ္။ တလက္စထဲ မာမားလဲ သားေၾကာၿဖတ္လိုက္တယ္။ မာမား ရဲ. Abandon ေပၚမွာ ထပ္ၿပီးခြဲစရာေနရာလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းေတြကလဲ ပိတ္ထားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကို ပါပါး ကေရကူးသင္တန္းနဲ. တိုက္ကြမ္ဒို သင္တန္းပို.တယ္။ ေရကူးတာ ကေနာက္မွထင္တယ္။ တိုက္ကြမ္ဒို ကိုေတာ့ အေတာ္ေလးသေဘာက် လို.ေသၿခာေလးလုပ္ၿဖစ္ပံုရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ခါးစည္းအစိမ္းေရာင္ထိ ေရာက္တယ္ အၿဖဴကေန ႏွစ္ဆင့္ေၿမာက္ေပါ့။ ေရလည္း နည္းနည္းပါးပါး ေတာ့ကူးတက္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီၾကားထဲ ကေၾကာင္းရာေတြေတာ့သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ (၄) တန္းေအာင္ၿပီး (၅) တန္းကို အထက္တန္းေက်ာင္း ေၿပာင္းတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းက ၂ ခ်ိန္ေက်ာင္းဆိုေတာ့ က်ေတာ္တို. ၅ တန္းကေန ၇ တန္းထိ ေန.ခင္းပိုင္း။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို. လံုၿခည္စဝတ္ၾကရၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ စေတြ.တာကေတာ့ က်ေနာ္ဖင္ေကာက္တဲ့ဟာပါပဲ။ ငယ္တံုးက ေဘာင္းဘီပဲဝတ္ရင္ မသိသာေပမယ့္ ပုဆိုးလဲဝတ္ေရာ ဖင္ေကာက္ဆိုၿပီး စေခၚၿပီးေနာက္က်တယ္။ ရွက္ေပမယ့္ ဘယ္တက္ႏိုင္မလဲ။ ေက်ာင္းကအၾကီးၾကီးဆိုေတာ့ အေတာ္ကိုေပ်ာ္တာ။ (၅) တန္းေအာင္ေတာ့ (၆)တန္းတက္၊ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး တန္းခြဲ ေတြ ကို အမွတ္နဲ.ခြဲလိုက္ၿပီေလ၊ က်ေနာ္ (B)ခန္းရတယ္။ မဆိုးဘူးေပါ့ ဒုတိယအဆင့္ေလးပဲ ဟဲဟဲ။ အဲ့ဒီႏွစ္မွာ ထင္တာပဲ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ိဳဳးသားအားကစားပြဲေတာ္ဆိုၿပီး ဆီးဂိမ္း(စ)ေတြက်င္းပႏိုင္ပို. အတြက္ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ အားကစားပြဲေတာ္ၾကီးကို လုပ္တယ္။ ပါပါး ကအတင္းပါခိုင္းလို. က်ေနာ္မွာ ဂ်ဳဒို ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္ရေသးတယ္၊ ေၿပာဖို.ေမ့ေနလို. က်ေနာ္ဂ်ဳဒို လဲကစားတက္တယ္။ ၿပိဳင္ပြဲဆို ရင္က်ေနာ္ အေတာ္ၾကီးေၾကာက္တက္ေလ့ရွိတာ။ မၿပိဳင္ခ်င္ေပမယ့္ ပါပါး စကားဆို ေၿမဝယ္မက်နားေထာင္တာဆိုေတာ့ မၿဖစ္မေန ဝင္ပါရတာေပါ့။ ဒါမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ရုံးတာပါပဲ။ အဲ့ဒီတစ္ခါပဲ ဂ်ဳဒိုၿပိဳင္ပြဲဝင္ဘူးတယ္ေနာင္ေတာ့ တစ္ခါမွ ဝင္မၿပိဳင္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ပါပါးကလဲ ဒီေကာင္ၿပိဳင္လဲရုံးမွာပဲ ငါပဲအရွက္ကြဲရမွာ ဆိုၿပီးအတင္းမၿပိဳင္ခိုင္းေတာ့ဒါထင္တယ္။ ပါပါး က ၿမန္မာၿပည္မွာ ယေန.တိုင္ ဂ်ဳဒို ခါးပတ္အဆင့္အၿမင့္ဆံုး အဆင့္ရွိေနတံုးပါ။ ၾကံဳလို.ေၿပာၿပတာပါေနာ္။ ဖေအတူသားၿဖစ္မလာတာကိုေၿပာခ်င္တာပါ။

ဒီလိုနဲ. (၇)တန္းေရာက္လာၿပီ၊ (၇) တန္းက်ေတာ့ (C )တန္းေရာက္သြားတယ္။ ဒါလဲသိပ္ေတာ့မဆိုးေသးဘူးေပါ့။ ဒါမယ့္ သိပ္ေတာ့မေက်နပ္ဘူး။ ဘီ ခန္းမွန္းထားတာေလ။ အဲ့ဒီ (၇)တန္းေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အခ်စ္နဲ. စေတြ.တယ္လို.ေၿပာရမွာေပါ့။ (၆)တန္းမွာ အဲ့ဒီေကာင္မေလးက (၅)တန္းဆိုေပမယ့္ သိပ္ၿပီးသတိမထားၿဖစ္ဘူး။ သူ (၆)တန္းႏွစ္ေရာက္လာၿပီး့ အေဆာင္ၾကီးႏွစ္ခုကလဲ သိပ္မေဝးဘူးဆိုေတာ့ စၿပီးသတိထားမိလာတယ္။ အစကေတာ့ ၾကိဳက္တယ္ေပါ့။ လိုက္ၾကည့္တယ္၊ မုန္စားဆင္းခ်ိန္ဆို အေဆာင္ေရွ.သြားၾကည့္၊ သူမုန္.စားဆင္းရင္လိုက္ၾကည့္ေပါ့။ စကားေၿပာ ဖို.ေနသာ အနီးေတာင္မကပ္ရဲဘူး။ က်ေနာ္အတြက္တစ္ခု ကံေကာင္းတာ ကသူေက်ာင္းဆင္းရင္ က်ေနာ္တို. နဲ. တစ္လမ္းေက်ာ္မွာေနတဲ့ သူ.အေဒၚအိမ္ ကို သူ.ေမာင္ဝမ္းကြဲေလးနဲ.တူတူၿပန္တာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အိမ္ၿပန္လမ္းနဲ. တူတူပဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္သူ.ကို ၾကည့္ဖို. အခြင့္ေရးပိုရတာေပါ့။ ဒါနဲ. သူေမာင္ဝမ္းကြဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ အသက္ ၂၇ ႏွစ္ စင္ကၤာပူမွာလာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူနဲ. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အၿဖစ္ ၿပန္ၿပီး သိကြ်မ္းခဲ့ၾကတယ္။ သိပ္ၿပီး မခင္ဘူး။ က်ေနာ္ညီေလးတစ္ေယာက္နဲ. ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စကားေတြဘာေတြ ေၿပာၿဖစ္ရံုပါပဲ။ ငယ္ငယ္တံုး ကအေၾကာင္းေတြေတာ့ ၿပန္ေၿပာၿဖစ္ၾကတယ္။ ရီၾကရတာေပါ့၊ က်ေနာ္ကသူ.အမကို ၾကိဳက္ခဲ့တာကိုး။
ငယ္ငယ္တံုး က သူ.ကိုလံုးဝၾကည့္လို.မရဘူး သူ.အမနားမွာ ပဲေနေနတာဆိုေတာ့။ က်ေနာ္ ကေက်ာင္းကို တစ္ခါတေလ စက္ဘီးနဲ. လဲသြားေလ့ရွိတယ္။ သူတို.ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေနာက္က အၿမဲလိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေၿပာရရင္ လမ္းနီးနားခ်င္းေတြဆိုေတာ့ သၾကၤန္တို.ဘာတို. ရွိလို.မုန္.ေတြပါေတြပို.ရင္ သူ.အေဒၚအိမ္ကို က်ေနာ္ပဲအၿမဲပို.တယ္။ မ်က္နာေလးမ်ားၿမင္ရမလားဆိုၿပီး။ သူနဲ.မ်က္မွန္းေတာ့တန္းမိတာေပါ့။ က်ေနာ္တို. ထက္အမ်ားၾကီးခ်မ္းသာေတာ့ တခါတေလ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္။ ထားပါေတာ့ သူ.အေၾကာင္းေရွ.မွာ ဆက္အံုးမယ္။

ဒီႏွစ္က က်ေနာ္ ဘဝရဲ. နည္းနည္းေလး အေရးပါတဲ့သူေတြရွိေနေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း နဲနဲ ထပ္ၿပီးေရးအံုးမယ္။ က်ေနာ္ မွာ သူငယ္ခ်င္း ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္၊ ဒါမယ့္ေနာက္ပိုင္းမွာ သူနဲ.တြဲၿဖစ္လာတယ္၊ ခံုခ်င္းထိုင္တာလဲနီးနီးေလး။ သူကလဲေၿပာရင္ အေတာ္ကိုခ်မ္းသာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူတို.အိမ္ကေဆာက္ေနေတာ့ ရြာၾကီးရဲ.ဟိုဖက္ထိပ္မွာ သူတို.မိသားစုက အိမ္တစ္လံုးဌားေနတယ္။ က်ေနာ္အိမ္နဲ. ကနီးေတာ့ စက္ဘီးစီၿပီး သြားသြားလည္ေလ့ရွိတယ္။ သူကလဲ တခါတေလ အိမ္လာလည္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ မိုးရြာရင္ ကားနဲ.အိမ္လာေခၚတယ္။ သူနဲ.မွက်ေနာ္ အၿပင္ေတြဘာေတြထြက္ေလ့ ရွိလာတယ္။ Valentine Day ဆိုတာသူနဲ.မွ သိမွပဲ သိေတာ့တယ္။ သူတို.မိဘေတြက အရမ္းကို ေခတ္ဆန္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူဆီက သီခ်င္းေခြေတြဘာေတြဌားၿပီးနားေထာင္တက္လာတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အတြက္ တစ္ခ်ိန္မွာ အလြန္တန္ဘိုးရွိေသာ လူေတြနဲ. သူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္လာတယ္။ အစထဲ ကရြာနားမွာေနေတာ့ ရြာထဲကလူမ်ားနဲ.လဲ က်ေနာ္စက္ဘီး တူတူစီး သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဒီအာဏာေလာကၾကီးနဲ. တၿဖည္းၿဖည္းနီးစပ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ.ေမြးေန. ေတြကို လဲစၿပီးသြားတက္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ.သူနဲ.က်ေနာ္အရမ္းရင္းႏွီးလာၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ဘဝတေစ့တေစာင္း

က်ေနာ္ ၏ ငယ္ ဘဝ (၁)

ဒီအေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္ရဲ. ညီေလးေမာင္ေအာင္ကိုရဲ. အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း၊ က်ေနာ္ရဲ. Online သူငယ္ခ်င္းအသစ္၊ တစ္ေယာက္္စီ က ေရးထား တာေလး အားက်ၿပီး နည္းနည္းအတုခိုးၿပီး ေရးထားတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီၿဖစ္လို. အခ်ိဳ.အပိုင္းေတြမွာ အေသးစိတ္သိပ္မက်ပဲ အခ်ိဳ.သတိရေသးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ကေတာ့ နည္းနည္းပိုၿပည့္စံု ၿပီးလွ်ာေရွလိမ့္မယ္လို. ၾကိဳတင္ေၿပာပရေစ။

က်ေနာ့္ကို ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန. (Wednesday)က ရန္ကုန္ၿမိဳ. ဗဟိုအမ်ိဳးသမီးေဆးရံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္ မိခင္ ဆီကေန ခြဲစိတ္ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ပါပါး က ေဆးရုံရဲ.ေအာက္အၿပင္ဖက္္ ခြဲစိတ္ခန္း ဖက္နားမွာ ေစာင့္ေနတာတဲ့ ေမြးၿပီးေတာ့ ဘာေလးလဲဆိုတာ အေပၚက Nurse မ ကစာရြက္ေလးခ်ၿပီးေၿပာမွ သားေလးမွန္း သိတယ္လို. က်ေနာ္ၾကီးလာေတာ့ သူတို. ၿပန္ ေၿပာၿပၾကတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္ ကာလက Ultra Sound မွ မရွိေသးေတာ့ေမြးမွပဲဘာေလးလဲဆိုၿပီး ရင္ခုန္ ၾကရတာေလ။ က်ေနာ္က ပါပါး နဲ. မာမား တို.ရဲ.ဒုတိယသား ၿဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္အထက္က အစ္ကို ကေတာ့ေမြးၿပီးခ်င္းပဲ ဆံုးပါးသြားလို. က်ေနာ့္ က သားၾကီးၿဖစ္လာရတာပါ။ ၾကံဳတံုးေၿပာ ပါအံုးမယ္ က်ေနာ္ရဲ.ေအာက္က က်ေနာ္ေမြးၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အခါ က်ေနာ္ရဲ. ညီအရင္းၿဖစ္လာရမယ့္ ကေလးကို မာမား ထပ္မံခြဲစိတ္ေမြးဖြား ခဲ့ပါတယ္။ သို.ေသာ္ ညီေလး ကေမြးၿပီးခ်င္း အသားဝါ ေရာဂါထင္တယ္ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး၊ ပါလာလို. ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲထည့္ ၿပီး ဆရာဝန္ၾကီးေတြ အစြမ္းကုန္ ကုသေပမယ့္ အသက္ဆံုးပါး ခဲ့ရပါတယ္။ ေမြးဖြားေပးတဲ့ ဆရာဝန္ၾကီး ကေနာက္ထပ္ ကေလးမယူ ဖို. သို.မဟုတ္ ကေလးရ ႏိုင္ဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ရာႏွဳန္းအားၿဖင္. ၅၀% ေတာင္မရွိေတာ့ဘူးလို.ေၿပာခဲ့ ေတာ့ပါပါး နဲ. မာမား နဲ. အတြက္ က်ေနာ္က တစ္ဦးတည္းေသာ သားေပါ့။

က်ေနာ္လူမွန္းစသိတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ တို. မိသားစု ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္း က အစိုးရပိုင္ အိမ္တစ္လံုးရဲ. အခန္းတစ္ခန္းမွာေနၾက ပါတယ္။ ပါပါးရဲ. ရံုးက ေအာင္ဆန္ကြင္းမွာ ဆိုေတာ့ နီးနီးေလးေပါ့။ အဲ့ဒီအိမ္မွာ က်ေနာ္ (၃)တန္းေက်ာင္သားထိေနသြားတယ္လို.ထင္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို. မိသားစု ကုကၠိဳင္း က ကေမာၻဇရိပ္သာ နားကို ေၿပာင္းသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ မူလတန္း ေက်ာင္းေလး နဲ.နီးသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ.ကန္ေတာ္ၾကီးမွာေနထဲကမူၾကိဳေက်ာင္း ကို အဲ့ဒီ မူလတန္းေက်ာင္းရဲ.ေဘးက အစိုးရ မူၾကိဳ အမွတ္ (၁) မွာထားခဲ့တာ။ အဲ့ဒီတံုးကအဲ့ဒီ မူၾကိဳ ကရန္ကုန္မွာ နာမည္ၾကီးဆိုပဲ။ အဲ့ဒီကေန သြားမွ အမွတ္ (၃) အေၿခခံပညာ မူလတန္း ေက်ာင္း ထိုမွတဆင့္ နန္ယန္ လို.ေခၚတဲ့ ဗဟန္း (၂) ကိုတိုက္ရုိက္ဝင္ႏိုင္တာဆိုတဲ့ စီမံခ်က္အရွည္ ၾကီးနဲ.ေပါ့။ အခုဆိုက်ေနာ္ ေနခဲ့တဲ့ အ.မ.က(၃) ဗဟန္းဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာအလြန္နာမည္ၾကီးေသာ ဝင္ရခက္ေသာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းၿဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို.ေနခဲ့စဥ္တံုးက ဆိုရင္ ဒနိမိုးတဲေက်ာင္းေလးေတြမွာ စာသင္ခဲ့ရတာ။ အခုအဲ့ဒီေက်ာင္း ကရန္ကုန္ၿမိဳ.ရဲ. ပထမဆံုး Fully Aircon Classroom ေတြနဲ.စာသင္တဲ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းအၿဖစ္ ကိုေရာက္သြားလို. ငါကဒီေက်ာင္းထြက္ ဆိုၿပီးၾကံဖန္ဂုဏ္ယူမိေသးတယ္။ အဲ့ဒီ့ က်ေနာ္ (၄)တန္းႏွစ္မွာ က်ေနာ္္တို.ႏိုင္ငံ ရဲ. နာမည္ေက်ာ္ ၈၈ အေရးခင္းၾကီးၿဖစ္ပြားတာ က်ေနာ္ တို. အလြန္တရာေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။ ေသနတ္သံေတြ ၾကားေနရတာေတာင္ လူေတြဆူပူေနၾကတာေတာင္ ေက်ာင္းကိုသြားပါေသးတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့ ေက်ာင္းမ်ား အားလံုးကို အကန္.အသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္သည္ဆိုတဲ့ ေရဒီယိုနဲ.TV ကေနေၾကာ္ၿငာခ်က္ေတြကို ၾကားသိလိုက္ရတာ က်ေနာ္တို. အရမ္းကို ဝမ္းသာ ၾကရတာ။ ခုၿပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုအရမ္းကိုႏွေၿမာခဲ့တယ္။

ဒါနဲ.က်ေနာ္တို.ေနတဲ့အိမ္ အေၾကာင္းဆက္ေၿပာရရင္ အဲ့ဒီတံုး ကအရမ္းကိုနာမည္ၾကီးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ၊ ႏိုင္ငံေတာ ္သမၼတၾကီး အိမ္ေတာ္ တို.နဲ.နီးတာေၾကာင့္အေရးခင္းၿဖစ္တာနဲ.တၿပိဳက္နက္ က်ေနာ္တို. ေနတဲ့ ၿခံထိပ္လမ္းေရွ.မွာ စစ္တပ္ ကေနရာယူထားပါတယ္။ သူတို.ေတြလံုၿခံဳေရးအတြက္ေပါ့။ ရြာၾကီးရဲ.ေရွ.ေၿပးကင္းပါ။ သံဆူးေတြနဲ. စက္ေသနတ္ၾကီး ေတြဆင္ ၿပီးေတာ့ ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ၿပန္ ထားေသာ ေဒသ အၿဖစ္ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ကာစစ္ေၿမၿပင္လိုေနရာယူထားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ညဖက္အၿပင္ထြက္လို.မရေတာ့ ပါဘူး။
က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္၊ တစ္ရက္ TV က ၿမန္မာစစ္ကားၿပေန တာ၊ စစ္ကားထဲကလဲပစ္ၾက အၿပင္မွာ ေတြလဲပစ္ၾကေပါ့ ေသနတ္တင္ မကေတာ့ဘူး တေၿဖးေၿဖးနဲ. လက္နက္ၾကီးသံေတြပါ ၾကားလာရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ TV ထဲကေပါ့ ဒါေပမယ့္ အၿပင္မွာ တကယ္ ၿဖစ္ေနတာ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာ့ စစ္ကားေတာင္ ၿပီးေအာင္ မၿပႏိုင္ေတာ့ပဲ ၿမန္မာ့အသံ ကေနာက္ေန.မွဆက္ၿပပါေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ရပ္သြားေတာ့ အိပ္ယာ ဝင္လိုက္ရတယ္။ တစ္ၿခံထဲ တူတူေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးေတြ ကေတာ့ ေနာက္ေန.မွာပဲ အိမ္ေအာက္မွာ ေၿမေအာက္ ဗံုးခိုကြ်င္း ကို သစ္ပင္အလံုးလိုက္ေတြ သံုးၿပီး စတင္တည္ေဆာက္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ကိုအေၿခေနမေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့၊ေၿမေအာက္ ဗံုးခိုကြ်င္းေဆာက္ၿပီးတာနဲ. အေတာ္ၿဖစ္သြားတာက ေနာက္ေန.မွာပဲ ေကာလဟာလတစ္ခုထြက္လာတယ္ ေရတပ္ နဲ. ေလတပ္ က အစိုးရကို ဆန္.က်င္ၿပီး က်ေနာ္တို.ေနတဲ့နားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာနဲ. သမၼတ အိမ္ေတာ္ကို ေလပ်ံနဲ. ဗံုးၾကဲတိုက္ခိုက္မယ္၊ေရတပ္ကအေၿမွာက္ နဲ. ပစ္ၿပီးေခ်မွဳန္းမယ္ဆိုတဲ့ သတင္း က စာရြက္ေတြေပၚမွာ ကာခ်ဳပ္ေလ၊ ကာခ်ဳပ္ေရ တို.ရဲ.လက္မွတ္ေတြနဲ. ထြက္လာေပါေရာ။ အိုဘာေၿပာေကာင္းမလဲ က်ေနာ္အမ်ိဳးေတြက အထုတ္အပိုး ေတြ စၿပင္ၿပီး ဗံုးေရွာင္ဖို. လုပ္ၾကတယ္။ ပါပါး ကိုလဲ သူတို. နဲ. လိုက္ေရွာင္ဖို.ေၿပာတယ္။ ပါပါး က မေရွာင္ေတာ့ဘူး ေၿပးခ်င္တဲ့ေနရာကိုေတာ့ လိုက္ပို.ပမယ္။ က်ေနာ္မိသားစုေတာ့ ဒီမွာပဲေနၿပီး ဗံုးက်ဲလဲ ဒီမွာပဲ အေသခံပါေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ သူတို.လဲ.လက္ေလ်ာ့သြားၾကတယ္။

ဒါမယ့္ ညေနေစာင္း ေလပ်ံလာမယ္ လို.ေၿပာတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေမာ.ၾကည့္နဲ.ေပါ့။ တကယ္ လာၾကရင္ေတာ့ လြတ္စရာလမ္းမရွိဘူး။ အရင္ခတ္က အခုလို ေလဆာဗံုးေတြပါေတြလဲရွိတာမဟုတ္ေတာ့ ဗံုးက်ဲရင္ က်ခ်င္တဲ့ေနရာက်မွာ။ ညဖက္ေရာက္လာေတာ့ အနီးမွာ ဆြဲထားတဲ့တပ္ေတြ သမၼတၾကီး ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ ေတြ ကို အထူးအမိန္. ထုတ္ၿပန္ၿပီး ေနဝင္မီးၿငိမ္း လုပ္ခိုင္းလိုက္တာ၊ တကယ္ကိုေသၿခာေနၿပီေပါ့ အိမ္ေတာ္နဲ. တစ္ရြာလံုးမီးေမွာင္ခ်သြားၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို.ေတြလဲ မီးေမွာင္ခ် ၿပီးေမွာင္ထဲမွာ ထမင္းစားလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို.အိမ္ကလူေတြက အစားေတာ့မပ်က္ဘူးခင္ဗ်။ ညေတာ္ေတာ္ေလးမိုးခ်ဳပ္ ေတာ့ ေလပ်ံေတြေတာ့မလာၾကဘူး။ ၿပင္းထန္စြာ ပစ္ခတ္ၾကတဲ့ အသံေတြ နဲ. စည္ပိုင္းေတြ ကို လိမ့္လာတဲ့ အသံေတြၾကား လာ ရတယ္။ ေနာက္ဆိုးတာ က က်ေနာ္တို.နားက ေရွ.ေၿပးကင္း ရဲ. အတြဲလိုက္ပစ္သံေတြ ကို ၾကားလာရေတာ့ လူေတြဝင္လာၾကလို.တကယ္ ကိုစစ္ေၿမၿပင္ၿဖစ္ေတာ့ မယ္ဟဲ့ ဆိုၿပီး က်ေနာ္အမ်ိဳးေတြ ကေတာ့ သူတို.ရဲ. ဗံုးခိုကြ်င္းထဲ ဆင္းသြားၾကတယ္။ မဝင္မီလာေခၚပါေသးတယ္၊ ပါပါး ကက်ေနာ္တို. အိမ္ေအာက္ထပ္ က အုတ္ဆိုေတာ့ က်ည္မေပါက္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး မဆင္းေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခနေနေတာ့ ခုတင္ ေအာက္ကုိတစ္မိသားစုလံုးဝင္ေနလိုက္တယ္လို. က်ေနာ္ ေရးေရးမွတ္မိေသးတယ္။

စကားခ်ပ္ ဒီဟာကိုေတာ့ ဒီေလာက္မွာပဲ ရပ္လိုက္တာေကာင္းမယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ၈၈ ေရးအခင္း ကာလကို (၄) တန္းေက်ာင္းသား ဘဝနဲ. ၿဖတ္သန္း ဘူးတယ္ဆိုတာကိုပဲ ေရးၿပခ်င္တာပါ။ ဘာႏိုင္ငံေရး ကိစၥ ကိုမွ မရည္ရြယ္ပါဘူးဆိုတာ ၾကိဳတင္ အသိေပးပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေၾကာက္လို. ဒီစာပိုဒ္ကို ထည့္သြင္းထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ လံုးဝမေၾကာက္ပါဘူး။ အခုယေန. တိုင္ထိက်ေနာ့္ေနာက္မွာ ၾကီးၾကီးမားမား ေတြရွိေနတံုးပါ။ က်ေနာ္ ကိုလာၿပီး ထိတဲ့သူသာလ်င္ ဒုကၡ နဲ.ေတြ.သြား ႏိုင္တယ္ဆိုတာလဲ ၾကိဳတင္သတိေပး လိုက္ပါတယ္။